Pictures!

Zoals beloofd: foto's van mijn (binnenkort ónze) kribbe!

Aanschouw! :)

Studeren

Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik maak bijna al mijn keuzes, en doe het gros van mijn uitspraken, op basis van mijn gevoel. Pas nadat ik een knoop heb doorgehakt ga ik rationeel naar mijn beslissing (of naar mijn woorden) kijken en soms gaat dit zo ver dat ik pas achteraf kan verklaren waarom ik voor bepaalde dingen gekozen heb. Gek? Tja, soms lijkt het alsof er een kleiner wezentje in mijn grote wezen woont wat precies weet wat wel en niet klopt, en wat wel en niet goed voor mij is. Eigenlijk is het dat kleinere wezentje binnenin mij dat hielp te kiezen voor een reis naar Australië. En nu besluit dat kleinere wezentje (alhoewel, ze besluit niet, ze is eigenlijk meer een raadgever vanuit de innerlijke stem, vanuit het hart) dat Karin en zij weer gaan studeren; Culturele Antropologie in Utrecht. Dat kleinere wezentje is eigenlijk reuze avontuurlijk, leeft uitbundig met hoge pieken en diepe dalen. Dat kleinere wezentje, -eigenlijk moet ik haar een naam geven-, komt altijd op haar pootjes terecht en zolang ik naar haar luister voel ik me gelukkig, intens en voldaan.
Goed toch? :)!
In principe beschrijf ik hierboven enkel en alleen dat het zinnig is om je gevoel te volgen, ...ik maak nu eenmaal graag overbodig woorden vuil.

Op school, tijdens de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, was dat mijn leerpunt. Ik maakte téveel woorden vuil. Mijn punt was altijd zeer goed duidelijk, maar de docent markeerde soms 3 of 4 pagina's geel met onderaan de laatste pagina het verzoek om het stuk tekst in te korten tot een halve pagina. Zéér, maar dan ook zéér beledigd was ik altijd. Want elke zin en elke afzonderlijke alinea van het stuk hield met elkaar verband, was met zorg uitgekozen en geplaatst en dus onmisbaar. Kunst.
"De opdracht was om antwoord te geven op de vragen uit het boek, niet een artikel te schrijven waarin ik moet speuren naar jouw antwoorden op deze vragen", reageerde een docente eens op mijn stuk over een kinderwens bij verstandelijk gehandicapten. Toch haalde ik een 8.
Schrijven is een middel, mijn manier om uit te dragen wat ik voel en, in het geval van studie, wat ik weet. Tevens mijn manier om dingen op een rij te krijgen. Woorden raken nooit op, evenals letters. Ze zijn er oneindig en tevens bestaan er oneindig veel mogelijkheden om ze te combineren. Ik dwaal af. Alweer.

Ik ben ongelooflijk blij, en ongelooflijk enthousiast, om weer te gaan studeren. September dit jaar start ik met een schakeljaar. Tijdens dit jaar is het de bedoeling dat ik een brug sla naar de masteropleiding Culturele Antropologie (of eigenlijk: Multiculturalisme in vergelijkend perspectief). Ik volg tijdens het schakeljaar in totaal acht cursussen vanuit de bacheloropleiding en ter afronding schrijf ik individueel een uitgebreid literatuuronderzoek. Ik heb me min of meer voorgenomen om de zomer van 2009 Spaans te gaan studeren in Spanje. Tijdens het zogenaamde masterjaar ga, nee... moét, ik naar het buitenland! God, wat naar... ...! Ik zal voor minimaal vier à vijf maanden veldonderzoek gaan doen en het heeft nog altijd mijn voorkeur om naar Zuid- (of midden) Amerika te gaan. In welk geval dan ook is Spaans geen overbodige luxe! :)
Ik kan me serieus waar geen beter studie, of voor later geen beter vakgebied, indenken! Reizen en schrijven, schrijven en reizen, ...dat is eigenlijk alles wat ik nog wil. Ik wil reizen, nieuwe landen ontdekken, kennis maken met mensen en culturen, verhalen horen en, jaja, ...schrijven!


Uit mijn aanmelding- motivatiebrief 10 maart 2008:

Van jongs af aan is mijn interesse uitgegaan naar de mens en diens gedragingen, leefgewoonten, religies en culturen. Ik ben geïnteresseerd in het verhaal achter een persoon, -wat beweegt iemand, wat is van invloed op gedrag en overtuiging- en ik ben daarbij sociaal en zeer betrokken ingesteld. (...) Ik ben nieuwsgierig, kritisch, neem dingen niet voor lief en ik ben geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met reizen, mensen, volkeren en culturen. Ik wil hierbij niet alleen lezen over en kijken naar een cultuur; ik wil er daadwerkelijk onderdeel van uitmaken. De opleiding aan de Universiteit Utrecht zou mij kunnen helpen om het allerbeste uit mezelf te halen en mij nieuwe inzichten en kansen te verschaffen. Mijns inziens schuilt er diep binnenin al een cultureel antropoloog in mij en ik wil er nu alles aan doen om van mijn passie mijn beroep te gaan maken!

Verpest door ruimdenkendheid

Een mooie dag vandaag. Het begon vanmorgen grauw en ik meen me te herinneren dat er regendruppels uit de lucht vielen toen ik op het punt stond om de fiets uit de schuur te pakken. Dat zou in ieder geval een goede verklaring geweest zijn waarom ik linea recta richting de bushalte aan de nabij gelegen Kaatsbaan gelopen ben.
Na een huisbezoekje, wat schrijf- en belafspraken en een moeizaam gesprek met een puber op het werk vond ik het mooi geweest voor de dag. De zon was inmiddels gaan schijnen en buiten leek alles veel interessanter te zijn dan binnen. Rond vier uur maakte ik dan ook mijn weg naar de stad, deed natuurlijk biologisch boodschappen bij De Groene Passage aan de Mariniersweg en besloot om nog een koffie te drinken bij Bagels & Beans. Dit doe ik dagelijks, in het weekend soms wel twee tot drie keer op een dag. Mijn dag is niet compleet zonder één echt heerlijke koffie in een cafétje. Lekker zitten, koffie bestellen en door het raam naar buiten kijken of een boekje doorbladeren. Ik kan mijn geluk niet op. Iedereen heeft zo zijn eigen genoegens, voor mij is dit er één. Ik schaam me dan ook niet om te vertellen dat ik zo ongeveer alle gezichten van de nabijgelegen koffiezaken in Rotterdam ken, of dat deze gezichten mij én mijn vaste recept evengoed kennen.

Goed, daar zat ik dan. Cappuccino voor mijn neus, boekje op tafel en de wereld aan me voorbij gaand. Ik kijk door het raam en heb een mooi zicht op het grote plein. Er is markt. Er gebeurt van alles, iedereen is druk, één en al bedrijvigheid.
Ik sla mijn tijdschrift over, de Psychologie, en mijn oog valt op een uitvergroot stuk tekst op pagina 49: Tijd voor jezelf zit niet in je agenda, maar in je mentaliteit. Het gaat niet om nietsdoen, maar om niets moeten. Ik lees het artikel twee keer en stop het tijdschrift van de leestafel (gelieve niet mee te nemen) in mijn tas. Een tijd geleden heb ik een discussie met iemand gevoerd over dit onderwerp. Ik denk dat veel mensen vandaag de dag vinden dat zij een te vol en hectisch bestaan leiden, te veel moeten en te weinig écht vrije, eigen tijd te besteden hebben. Je hoort mensen zo vaak zeggen dat ze "geen tijd hebben". Ik persoonlijk heb daar geen enkele last van, maar ik weet dat het leeft. Tijdens de discussie heb ik toen botweg en nogal kort door de bocht gesteld dat mensen in twee groepen te verdelen zijn: wel gestresst, niet gestresst. Ik geloof dat stress niet zozeer ontstaat door omgeving of diens factoren, maar door hoe iemand daar zelf mee omgaat. Kortom: het is de persoon zelf. Zoek stress op en gij zult vinden. Door veel van jezelf te verlangen, veel te willen en te (denken te) moeten maken we onszelf helemaal gek. Gek gemaakt door de media, door de verhalen van mensen om ons heen, willen we allemaal meedoen en met onze tijd meegaan, een zo actief en dynamisch mogelijk leven leiden, zoveel mogelijk doen in een zo kort mogelijke tijd. Werk, carrière, studeren, gezin, activiteiten ondernemen met je lief en je kids, sport, vrienden, reizen, cursussen, hobby's en uitgaan... We willen het allemaal hebben. En dan willen we er ook nog eens fantastisch uitzien en door iedereen aardig gevonden worden. Ik vraag me persoonlijk af wat het oplevert, of het een mens uiteindelijk echt voldaan en gelukkig maakt. Want serieus, als ik nu een vriendin bel om te vragen of ze vanavond, anders morgenavond, bij me wil komen eten krijg ik steevast een dag in de volgende week voorgesteld, en dan mag ik nog van geluk spreken. Alles gaat vandaag de dag volgens de agenda. Alles staat vast, lijkt al gepland te zijn en er komt steeds minder ruimte voor spontaniteit of gewoon even lekker helemaal niks.

Ik geloof er niet in, ik geloof dat een dergelijke manier van het inrichten van je leven ervoor zorgt dat de kwaliteit ervan geleidelijk aan steeds verder afneemt en dat je als persoon het risico loopt om je leeg en ongelukkig te gaan voelen. Want uiteindelijk beland je in een soort cirkel: je blijft doorgaan om je eigen tjokvolle leventje bij te kunnen benen en daardoor blijft je leventje altijd even tjokvol, zo niet voller. Maar we zijn allemaal doodsbang dat we straks op ons sterfbed liggen en denken: "goh, misschien heb ik niet ten volste geleefd, misschien heb ik niet alles uit mijn leven gehaald wat er in gezeten heeft. Had ik nu maar...". Maar de grap is dat het zo niet werkt. De truc zit 'm volgens mij in het leven voor het moment. Leven voor het moment en genieten van het moment. Hier en nu. Dus niet met je gedachten al bij de volgende afspraak zijn terwijl je bij je schoonmoeder op de bank een kop koffie drinkt, of tijdens een gezellige avond in de kroeg met vrienden vroeg naar huis gaan omdat morgen weer een drukke dag zal worden. Morgen komt vanzelf, hoe dan ook, maar nu komt nooit meer terug.

Ik kan een hele dag niksdoen en er enorm van genieten. Althans..., wat is niksdoen eigenlijk? Ik kan met een muziekje op de hele dag door de haven wandelen. Ik zit graag met een boekje op een terras, terwijl er eigenlijk andere dingen zijn waar ik voor ingeroosterd stond. Ik kan volledig lantefanteren en uiteindelijk terugkijken op een reuze leuke en fijne dag waarin ik geen van mijn verantwoordelijkheden genomen heb, maar wel heb genoten van mijn tijd. En dat is een zegen. Vrijheid. Het is een mentaliteit en deze zou verward kunnen worden met luiheid, onverschilligheid en desinteresse, maar in feite kan ik me gewoonweg niet meer vinden in onze heersende opvattingen, over wat moet of zou moeten. In feite wil ik niet meer mee met de stroom en dit tempo. Ik leef mijn eigen leven en ontwikkel mijn eigen prioriteiten en ideeën, mijn eigen, soms afwijkende, opvattingen over ons wereldje. Ik heb me een tijdlang afgevraagd wat er mis met mij is en nog vraag ik me af of ik ooit in staat zal zijn om naar behoren te functioneren binnen de maatstaven van de Nederlandse maatschappij. Eigenlijk denk ik dat ik altijd al zo geweest ben, maar me voorheen meer gedroeg naar de rollen die me werden toegeschoven. Braaf doen wat er van je verwacht wordt (zoals iedereen dat doet, daar ben ik van overtuigd). Ik geloof dat ik gewoon te veel weet, mijn horizon ben gaan verbreden en teveel ben gaan (in)zien.
En wanneer je breed kijkt geloof je op den duur niet meer in één systeem.
Verpest door ruimdenkendheid! ;-)