Vijf nachten

Ik hoef niet eens op te kijken om te weten wat er gaat komen. Morenio heeft zijn bouwwerkje van lego nu gelaten voor wat het is en in zijn piratenpakje springt en huppelt hij de ruimte door. Ik weet dat 'ie op mij af komt, hij roept immers karinkarinkarin, en ik ben dan ook voorbereid wanneer hij met zijn volle gewicht op mijn schoot landt -ik weet het fruithapje van kleine Daniël nog op tijd in veiligheid te brengen-. Morenio slaat zijn armpjes stijf om mijn nek. "Ik vind jou lief", krijst hij nog net op tijd in mijn oor voordat hij terug opspringt om zijn kasteel af te bouwen...

Ik hou van kinderen, energiek, onvoorspelbaar en niet te houden, en de afgelopen vijf weken op het kinderdagcentrum 4 All Kids waren eigenlijk best leuk. Ik werd eind oktober benaderd door het uitzendbureau waar ik sinds mijn terugkomst ingeschreven sta. Ik had eerder een losse (inval)dienst gedraaid op deze groep en nu was er ruimte voor een vaste kracht. Gezien het feit dat ik op dat specifieke moment uitzicht op, zeg, niets had, besloot ik om dit baantje met twee handen aan te pakken. Tja, zij zochten een vaste kracht, iemand die daadwerkelijk de intentie had om er te blijven werken en de groep op deze manier rust en stabiliteit te bieden. Ik wist toen al dat ik deze persoon niet was, maar besloot van de situatie gebruik te maken. Inmiddels, een week terug, heb ik men daar verteld dat ik 29 november mijn laatste dienst draai. Per december ga ik namelijk opnieuw aan de slag bij MEE Rotterdam. Hier liep ik mijn stage tijdens de opleiding Maatschappelijk Werk & Dienstverlening. Deze stage is mij alswel MEE toen goed bevallen, dus de slotsom was dat ik er tijdens het vierde jaar van mijn studie mocht blijven werken. De rest van het verhaal is jullie bekend: ik besloot om mijn éénjarige contract niet te laten omzetten in een contract voor onbepaalde tijd en ik ging voor het echte avontuur: reizen! En wat een geluk dat MEE mij nu alsnog een plaats biedt, want feitelijk deed ik vanuit MEE precies hetgeen wat in mijn straatje ligt!
Maar goed, dat betekent dat ik morgen afscheid neem van de kindjes. Het valt me mee. Ik heb, zo ontdekte ik de afgelopen periode, uitdaging nodig in mijn werk. Ik wil mijn ideeën, inzichten en creativiteit kunnen uiten en mijn baan moet klaarblijkelijk net zo flexibel en afwisselend zijn als ik dat zelf ben. Het werken op een kinderdagcentrum vond ik vaak heel leuk, maar tevens eentonig en weinig enerverend. En ja, ik schaam me nu diep bij het uitspreken van deze woorden. Anderzijds haal ik namelijk wél bijzonder veel voldoening uit het contact met kinderen.
Goed. Het stelt allemaal op zich niets voor, het is wat jij er van maakt. Maar voor mij -voorlopig- geen poepluiers en fruithapjes meer. Karin gaat weer aan de slag als Maatschappelijk Werkster , ...werken met jeugd en gezinnen, ("on")gemotiveerde pubers en ouders en diens problemen en hulpvragen. Ik word consulent, contactpersoon, trainer en voorlichter. En al is het dan werk, *hehe*, ...'k heb er zin in!

Genoeg over werk. Die verhalen komen wel weer.
Ik heb de afgelopen vijf nachten bij Joost geslapen. En het ging goed! De reden was voornamelijk omdat het zo uitkwam, maar ik deed het stiekem ook om te kijken hoe het zou voelen. En het voelde goed! Ik heb het elk moment van de dag fijn gehad in de wetenschap dat ik die avond naar Joost terug zou keren, ...samen eten, slapen en wakker worden.
Zaterdagnacht zijn Joost en ik met zijn tweeën uit gegaan in Rotterdam. We wilden in eerste instantie naar (WE ALL LOVE 80’s & 90’s) Off Corso gaan, maar de rij liep zo ongeveer tot het Stadhuis, dus we besloten ons geluk elders te zoeken. Het werd Rotown, het werd lam en het werd laat. We eindigden in een taxi en uiteindelijk in het verkeerde portiek: ik struin simpelweg de trap op en Joost struint er achteraan om te kijken wat ik bij de overburen ga doen. Nee, dat verhaal is niet stoer (I know), eerder genant, maar toch ook weer hilarisch. Wij vonden het in ieder geval hilarisch... :)
Zondag deden we niks (duh...), zijn we alleen 's avonds nog uit eten gegaan bij El Gaucho (Westerkwartier) in Rotterdam. Hier hebben we echt geweldig goed gegeten, klasse, ...ik genoot van één van de beste steaks -tournedos- ooit op mijn bord beland! Het vlees was zo zacht en mals dat je bijna zou gaan geloven dat het rund zojuist in de keuken door de chef eigenhandig beëindigd was! Het vlees werd geserveerd op een warmhoudplaat en we werden voorzien van verschillende sausjes, gebakken uien en champignons. Geweldig eten en een geweldige sfeer en bediening, ...heel ontspannen, gastvrij en persoonlijk. Tip! :)

Maandag ben ik gaan sporten, want inmiddels sport ik ook weer in zo'n heuse sportschool van Achmea, voorzien van sauna, zwembad en groepslessen! En ik ben een sportfreak, hou er van om mezelf af te beulen, en dat herinner ik me weer het moment dat ik voet op zo'n apparaat zet. Goed, dat waren weer genoeg updates! Werk, nog meer werk, uitgaan, sport en de liefde. Ik zou nu nog kunnen vertellen over het concert van Mayhem, ware het niet dat ik daar weinig over te melden heb. Dus ik ga deze post afsluiten. Bedtijd. Morgen sta ik voor de laatste keer om fuckin' 06.00 uur naast mijn bed... En daarna, ...nooooooooooooit meer! :)

xxx

ps. Kennen jullie dat, ...dat als je te vaak en te lang Tetris hebt gespeeld, dat je dan tijdens het eten of op het werk ineens van die blokken voor je neus naar beneden ziet komen denderen? Nou, dat heb ik nu dus met baby's! Hele dagen zag ik baby's, kroelde ik baby's, voerde ik fruithapjes aan baby's en struikelde ik over kruipend jong van rechts... En nu zie ik ze overal, ...Marsha's, Anthony's, Daantjes...
Tijd voor wat anders! ;-)

Mijn week als ...

Zaterdagavond ligt voor me en een heel leuke week vlak achter me! Maandag en dinsdag waren vrije dagen -eigenlijk zijn al mijn dagen vrij, maar soms kies ik er voor om te werken :-)- en vrije tijd besteed ik het allerliefst in gezelschap van leuke mensen! Op maandagochtend trof ik Willemijn dan ook in de stad. Érg leuk, want ik had Willemijn al zo'n twee à drie weken niet meer gezien en in deze dynamische tijden heeft een mens na zo'n duur veel bij te praten! We dronken een aantal koffies om de ochtend mee af te sluiten en de middag vol goede voornemens mee te beginnen, maar niet veel later belandden we toch weer in ons oude patroon: het drinken van biertjes in de pub en het voeren van diepzinnige gesprekken over het verloop van onze levens. Eigenlijk is dat heerlijk, ...vrienden hebben die je soms een tijdje niet spreekt omdat je allebei een druk eigen leven leidt, maar dan toch weer zo heerlijk open, vertrouwd en ontspannen met elkaar kunnen praten wanneer je elkaar weerziet. Uiteindelijk stapte ik nog met Willemijn mee in de trein naar Nieuwerkerk voor een Hollandse boerenkool met worst-stamppot!
Dinsdag werd een al even leuke dag! Ik moest die dag, net als de dag ervoor, voor een sollicitatie op en ditmaal in Den Haag. Aangezien ik van mening ben dat je overal het leukste van moet maken sprak ik deze dag af met Chantal en haar vriendin Nicole. Shoppen, warme chocolademelk drinken, cadeautjes krijgen en lekker eten en drinken in de pub!
En toen was het woensdag en bleek ik jarig. 24! Familie kwam op de koffie en Joost hopte even binnen met een heerlijk cadeau! De donderdag na 't (uitzend)werk ben ik langs Sija gegaan om mijn B-day te vieren en daar ben ik blijven eten. Een heerlijke pasta met zalm en broccoli had ze klaargemaakt en het werd wederom een fijn avondje!

Grappig, ...vriendschappen. Ik was daar voorheen nooit erg goed in, ...ik nam dingen als vanzelfsprekend of simpelweg helemaal niet. Stiekem geloofde ik niet meer in de liefde en in de oprechtheid van vriendschap en op de zeldzame momenten dat ik er wél in wilde geloven besloot ik dat ik het gewoon niet begreep, en dat het om die reden niet voor mij weg gelegd zou kunnen zijn. Mensen komen en gaan, alles en iedereen is eigen belang en jij bent de enige die op jezelf kunt bouwen, ...daar was ik helemaal op ingesteld toentertijd en vanuit dit besef -ik noemde het realistisch kijken, maar besefte tegerlijkertijd hoe bitter ik was naar de mooiste kanten van het leven- bleef ik altijd een bepaalde mate van veilige afstand bewaren. Vooral nooit te dichtbij (laten) komen. Vooral nooit te betrokken raken. Vooral nooit te veel laten zien.
Totdat... Tja. Wat er al niet in een mens kan veranderen, ...wat een jaar reizen kan betekenen voor een meisje wat zichzelf bij tijd en wijlen al had opgegeven. Ik ben in gaan zien welke dingen het leven waarde geven en simpelweg zijn dit de dingen die jou als mens gelukkig maken. Simpel. Meer is het niet. Ik heb geleerd om de dag te plukken, ...niet te piekeren over zaken die geweest zijn of nog komen moeten, maar te leven voor het nu. We leren van vroeger, maar nu is vroeger geweest en kijken we naar vandaag. Ik probeer me niet langer te laten leiden door algemeen geldende waarden als ik daar persoonlijk geen enkele feeling mee heb, ...ik probeer de maatschappij als zijnde leidraad te relativeren. Ik streef er naar om ten allen tijden in mijn hart te kijken, durven te geloven en behoeften en wensen te verwezenlijken, want pas dan kom je tot de kern van jezelf. Pas dan kun je tegen jezelf zeggen dat je een eerlijk, oprecht persoon bent en een eerlijk en oprecht leven leidt.
Goed, het heeft even geduurd, maar ik ben tot de kern. Mijn leven is echt. Mijn leven is niet leeg en ik durf weer te dromen. Meer dan ooit te voren sta ik open voor liefde en voor vriendschap en durf ik mooie dingen op te bouwen zonder dat stemmetje in mijn hoofd wat blijft herhalen dat het er allemaal niet toe doet. Want ik weet nu, dat doet het wel...

En nu even wat luchtigers, voor ik deze post af ga sluiten. Ik heb een baan, per 1 december! Ik ga weer werken bij MEE Rotterdam als consulent en schoolmaatschappelijk werkster op scholen in regio Rotterdam voor het speciaal onderwijs. En echt, ik had van te voren niet gedacht dat ik zo enthousiast zou zijn over het feit dat ik weer "aan de slag" ga! :)
En vanavond ga ik naar Baroeg, *dansendansendansen*, en drinken en plezier hebben! En dan slaap ik daarna bij mijn Joost!

Ik kom snel terug met nieuwe verhalen! (K)

Jarig!

Jarig! Althans, dat was ik gisteren. Sinds gisteren ga ik officieel als 24-er door het leven. Heel vreemd, want ik voel me nog hetzelfde als toen ik 18 was en bovendien zegt 24 jaar oud zijn mij vrij weinig. Maar ach, wat is leeftijd nu eigenlijk? Zo relatief. Een simpele weergave van het aantal jaren welke je er in dit leven op hebt zitten. Een getal, misschien een leidraad in het leven van mensen, maar voor mij toch vooral een getal.

In ieder geval, ...ik heb een heel leuke dag gehad! Er werd voor me gezongen, ik kreeg gebak en cadeautjes. En een baan, alsjemenou! :)

Dankjewel voor alle lieve smsjes en telefoontjes! Soms is het echt leuk om weer thuis te zijn ... <3

Liefde is ...

:-}

Goed bericht!

Gek, ...zolang al niet meer ge'blogd'! Stiekem heb ik het een beetje gemist, -ik ben een fervente blogger-, maar ik wist simpelweg niet wat te schrijven. En, schreef daarom maar niks. Fair enough, mate! Totdat iemand tegen me zei: begin er gewoon aan, joh! En toen was ik over de streep! Soms heb ik weinig woorden nodig om overtuigd te raken... :)

Goed, hier eerst een recente foto, (genomen door Joost in Pathé Schouwburgplein nadat we hier de films Alles is Liefde zagen), zodat jullie weten hoe ik er vandaag de dag uitzie...

Ik heb de afgelopen weken trouwens heel veel geschreven. Zo'n beetje alles wat in me opkwam en wat ik kwijt wilde. Ik heb me vaak niet goed gevoeld: overdonderd door alles wat er op me af kwam, hulpeloos en ontredderd omdat ik het allemaal niet aankon en vlak en leeg omdat ik niks van dit alles überhaupt in me op bleek te kunnen nemen. Totdat ik me begon te realiseren dat het prima is om je gewoon even lekker kut te voelen en niet te weten wat je met het leven aan wilt. Tja, so be it. Reizen doet een helehoop met je. En thuiskomen lijkt gemakkelijk, maar om vervolgens je draai thuis te vinden, die zogenaamde draad weer op te pakken, is verschrikkelijk moeilijk. Ik ben veranderd. Of misschien ben ik alleen bewuster en eerlijker naar mezelf en naar het leven toe geworden. Het lijkt erop dat ik eindelijk in staat ben om puur en oprecht in contact met anderen te staan, eindelijk in staat ben om mezelf open te stellen en uit te spreken en hiermee te investeren in vriendschappen.

Ik heb sinds 9 september heel veel leuks gedaan en meegemaakt en de afgelopen weken deden mij realiseren hoe rijk mijn leven is, hoezeer ik omringd ben door fijne mensen, vriendschappen en liefde. Hoe vrij en gelukkig ik ben. Tja, soms is dat even anders, ...ik ben de eerste om dat aan de wereld toe te geven. Ik ben en blijf een meisje van uitersten, ik volg mijn gevoel, leef mijn impulsen en daardoor altijd intens. Daar verandert een jaar reizen helemaal niks aan, maar dat zou ik niet eens willen. Want ik leef. En ik ben weer thuis. :)

ps. Een weekje aan de antibiotica... Ik had al geruime tijd last van rare pukkeltjes op mijn schouders en rug en hiervoor ben ik langs de huisarts gegaan. Lood in de schoenen, nachtmerries en ware doodsangsten stond ik uit, ...godallemachtig! Onze huisarts is, ehm, ...angstaanjagend wil ik niet meteen zeggen, maar op z'n minst kordaat te noemen. Ze geeft je een hand, als zijnde groet doet ze je geloven, maar met diezelfde hand smijt ze je achterover in een stoel. Op het moment dat je daar dan zit durf je al bijna niet meer te vertellen waar je voor gekomen bent, maar dat doe je dan toch maar, want ze kijkt erg ongeduldig. Ze schoof simpelweg mijn kraag opzij, begon kreten als bacterie, Australië en antibiotica uit te slaan en ik stond weer buiten... Pf! Maar evengoed, de kuur heeft geholpen en het werd een buitengewoon spirituele ervaring om de week alcoholloos door te komen. Het doet je ineens realiseren hoezeer je dagelijks leven met alcohol verweven is (oké, hoe mijn dagelijks leven met alcohol verweven is...), maar tevens hoe makkelijk het ondanks dit feit toch is om nuchter een leuke avond te beleven! Trouwens best lekker, zo'n chocomelletje op zijn tijd! ;-)

Een eerste échte post!

Welkom, welkom, welkom! Welkom op mijn nieuwe blog!
Tegen de mensen die hier via mijn eerdere blog (Karin op weg) terecht gekomen zijn wil ik even het volgende zeggen: Ehm, ...tja, hier gaan de schrijfsels niet persé over skydiven in Nieuw-Zeeland, slapen in de Australische Outback of over ontmoetingen met krokodillen in het Northern Territory. Foto's van reusachtige hagedissen, weelderig groene bossen en besneeuwde bergtoppen zul je hier voorlopig nog niet tegen gaan komen. Helaas. Dat verdriet deel ik met jullie en ik lees mijn schrijfsels en bekijk mijn foto's van toen -toen, een maandje geleden nog maar...- over and over again! :)
Nee, dit blog gaat over Karin, over de belevingen en gedachten van een buitengewoon eigenaardig meisje terug in het (stiekem toch wat saaie) kikkerlandje wat Nederland genoemd mag worden. Interessant zal het zeker weer worden, ga daar maar vanuit. Ik zal proberen om regelematig te posten en mijn blog te blijven voorzien van foto- en videomateriaal!

Goed, zoals ik net al zei, het is bijna een maand geleden dat ik op Schiphol landde, ...ben alweer vier weken thuis. De afgelopen vier weken stonden in het teken van het weerzien van familie, vrienden en vriendinnen. Leuke dingen doen, vooral!, ...lekker eten, bijkletsen, shoppen, koffiedrinken en stappen! Vriendschappen in een nieuw licht. Ik heb nog genoeg mensen op mijn to-meet lijstje staan, maar ik ben toch zeker goed op weg (alhoewel bijna blut, maar who cares...)! Ondoordacht solliciteerde ik tussendoor nog even bij de Irish Pub, hals over de kop werd ik er aangenomen en enigzins impulsief ben ik er ook weer vertrokken. Karin in de bocht. Keep the Spirit. Het kan overal.

Inmiddels ben ik toch weer op zoek naar werk, zowel voor korte als lange termijn. Het gaat allemaal rollen. Het "echte -werkende- leven", zoals mensen in de "echte wereld" het noemen, gaat weer beginnen. Moet weer gaan beginnen. Ik doe alles, toch, nog lekker rustig aan. Fijne momenten en plezier gaan voor alles, en zo kom ik, stukje bij stukje, steeds meer thuis... :)

Yvonne & ik