Goed bericht!

Gek, ...zolang al niet meer ge'blogd'! Stiekem heb ik het een beetje gemist, -ik ben een fervente blogger-, maar ik wist simpelweg niet wat te schrijven. En, schreef daarom maar niks. Fair enough, mate! Totdat iemand tegen me zei: begin er gewoon aan, joh! En toen was ik over de streep! Soms heb ik weinig woorden nodig om overtuigd te raken... :)

Goed, hier eerst een recente foto, (genomen door Joost in Pathé Schouwburgplein nadat we hier de films Alles is Liefde zagen), zodat jullie weten hoe ik er vandaag de dag uitzie...

Ik heb de afgelopen weken trouwens heel veel geschreven. Zo'n beetje alles wat in me opkwam en wat ik kwijt wilde. Ik heb me vaak niet goed gevoeld: overdonderd door alles wat er op me af kwam, hulpeloos en ontredderd omdat ik het allemaal niet aankon en vlak en leeg omdat ik niks van dit alles überhaupt in me op bleek te kunnen nemen. Totdat ik me begon te realiseren dat het prima is om je gewoon even lekker kut te voelen en niet te weten wat je met het leven aan wilt. Tja, so be it. Reizen doet een helehoop met je. En thuiskomen lijkt gemakkelijk, maar om vervolgens je draai thuis te vinden, die zogenaamde draad weer op te pakken, is verschrikkelijk moeilijk. Ik ben veranderd. Of misschien ben ik alleen bewuster en eerlijker naar mezelf en naar het leven toe geworden. Het lijkt erop dat ik eindelijk in staat ben om puur en oprecht in contact met anderen te staan, eindelijk in staat ben om mezelf open te stellen en uit te spreken en hiermee te investeren in vriendschappen.

Ik heb sinds 9 september heel veel leuks gedaan en meegemaakt en de afgelopen weken deden mij realiseren hoe rijk mijn leven is, hoezeer ik omringd ben door fijne mensen, vriendschappen en liefde. Hoe vrij en gelukkig ik ben. Tja, soms is dat even anders, ...ik ben de eerste om dat aan de wereld toe te geven. Ik ben en blijf een meisje van uitersten, ik volg mijn gevoel, leef mijn impulsen en daardoor altijd intens. Daar verandert een jaar reizen helemaal niks aan, maar dat zou ik niet eens willen. Want ik leef. En ik ben weer thuis. :)

ps. Een weekje aan de antibiotica... Ik had al geruime tijd last van rare pukkeltjes op mijn schouders en rug en hiervoor ben ik langs de huisarts gegaan. Lood in de schoenen, nachtmerries en ware doodsangsten stond ik uit, ...godallemachtig! Onze huisarts is, ehm, ...angstaanjagend wil ik niet meteen zeggen, maar op z'n minst kordaat te noemen. Ze geeft je een hand, als zijnde groet doet ze je geloven, maar met diezelfde hand smijt ze je achterover in een stoel. Op het moment dat je daar dan zit durf je al bijna niet meer te vertellen waar je voor gekomen bent, maar dat doe je dan toch maar, want ze kijkt erg ongeduldig. Ze schoof simpelweg mijn kraag opzij, begon kreten als bacterie, Australië en antibiotica uit te slaan en ik stond weer buiten... Pf! Maar evengoed, de kuur heeft geholpen en het werd een buitengewoon spirituele ervaring om de week alcoholloos door te komen. Het doet je ineens realiseren hoezeer je dagelijks leven met alcohol verweven is (oké, hoe mijn dagelijks leven met alcohol verweven is...), maar tevens hoe makkelijk het ondanks dit feit toch is om nuchter een leuke avond te beleven! Trouwens best lekker, zo'n chocomelletje op zijn tijd! ;-)