<3

Nog een foto'tje van de bruiloft in Brussel!

Muis!

Joost en ik hebben een kat. Of, nou ja, eigenlijk heeft onze overbuurjongen een kat. Maar Muis woont bij ons achter het hek, daar waar de fietsen staan (en daar waar de sjappies hun oude wagens pimpen, snappie?). Goed, daar woont Muis dus.

Ik ben Muis zeer dankbaar, want dankzij haar mooie verschijning en haar aanhankelijke en speelse gekroel en geknor is Joost ineens van alle katjes gaan houden. Dat betekent dat ik dalijk een nest mag adopteren. Joost is gek op Muis, ...al doet 'ie wel steeds alsof Muis eigenlijk een pup is. Hij geeft 'r gemoedelijke klopjes op haar zij en is vervolgens verbijsterd als Muis 'm eens even lekker in zijn vinger bijt. Als Joost Muis roept -MUIS!- zou je gaan geloven dat Muis een vervelende, eigenwijze Labrador is die nu al voor de derde keer is wegglopen. Maar weet je, Muis luistert ernaar. Ze komt braaf aangedarteld als Joost haar commandeert te komen, parmantig en nieuwsgierig als ze is. Maar dat kan ik 'r niet kwalijk nemen, ...ik loop ook altijd warm als Joost zijn natuurlijk overwicht in de strijd gooit. :)

Een paar dagen geleden liep Muis 's avonds met ons mee de trap op, zo het portiek in. We hadden het natuurlijk niet moeten doen, maar we waren allebei zo ontroerd en nieuwsgierig naar wat ze ging doen, dat we het lieten gebeuren. En toen ineens liep ze door de keuken, naar de slaapkamer en via de woonkamer weer terug. Tot ik haar eruit zette. Toen ging ze voor de deur zitten, zo zielig. Stiekem hebben we het hele circus toen nog een keertje herhaald...

Wij hebben dus een kat. Muis. En Muis is van helemaal niemand, maar toch wel een beetje van ons...

hoeren en imams

Gistermorgen bladerde ik door de Viva en stuitte ik op een artikel over een zogenoemde "Nederlandse moslima". Een Hollandse meid die zich, als je het artikel moet geloven, langzaam maar zeker bekeert tot de Islam, uiteindelijk een hoofddoek gaat dragen en met een Marokkaanse imam trouwt. Deze imam kwam overigens pas later in beeld; de -anonieme- moslima werd namelijk gekoppeld door een -wellicht eveneens- Islamitische buurvrouw. Intrigerend. Wat beweegt iemand om uit vrije wil een dermate beperkend geloof na te leven? Wat moet er met je gebeurd zijn voordat je de keuze maakt om het leven van dansen, feesten en drinken achter je te laten en in te ruilen voor een bestaan waarin je hals en haren kuis bedekt en niet meer uitbundig en voluit zult lachen op straat? Wat is er gaande in je hoofd als je leeft naar het idee dat het enige juiste is om bedeesd naar de grond te kijken tijdens een bezoek aan de (Halal) slager? Je maakt één keuze waarmee je vervolgens je keuzevrijheid drastisch inperkt. Goed, er zijn tal van voorbeelden te noemen waarin een meisje min of meer onder druk gezet wordt door een moslim-vriendje. Omdat de jongen dit nu eenmaal van haar verlangt, omdat het de enige manier is waarop hij zijn meisje kan "verkopen" bij zijn vrienden of familie. Het meisje zou dit dan bijvoorbeeld kunnen doen uit angst om hem kwijt te raken, of omdat ze hem wil laten zien dat ze heus wel een goed meisje is en niet de hoofddoekloze hoer die zijn gemeenschap in haar ziet. Voor moslimmeiden van origine is het een heel ander verhaal; zij ervaren soms zélf die familiedruk en het gebrek aan eigenwaarde, kunnen te maken krijgen met minachting of zelfs verstoting wanneer ze zich niet als een goed meisje weten te presenteren. En voor een individu zo sterk verbonden en gehecht aan een wij-cultuur is dit een ramp. Voor deze groep is het dus een heel ander verhaal. Het meisje uit het artikel is echter door niemand onder druk gezet. Tussen de regels door lezend begreep ik dat we hier te maken hadden met een ex-hooligan. Niet zomaar een hooligan, maar één van ADO Den Haag (en dat schijnen de ergste te zijn). Voordat zij de geloofsgetuigenis uitsprak ("Ik getuig dat niets of niemand heeft het recht aanbeden te worden, behalve Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is", ...that's pretty much all it takes!) dronk ze zich klem met haar matties, had ze schijt aan haar ouders en vocht ze voor haar kluppie. Ze liep waarschijnlijk in korte truitjes rond en had seks met andere ADO-rakkers. Maar nu heeft ze haar leven gebeterd, ...ze heeft afstand genomen van haar zondige leven en Allah om vergiffenis gevraagd voor haar fouten van toen. En Allah vergeeft, natuurlijk, want Allah vergeeft alle zonden van zijn dienaar indien zijn dienaar oprecht om vergiffenis vraagt. Behalve dan die enkele stakkers in Iran. Die zullen boeten, of ze nu oprecht om vergiffenis gevraagd hebben of niet en of ze nu negen jaar oud zijn of niet. Maar die hebben het dan ook wel heel bont gemaakt! Och, ...'t is toch echt allemaal wat we er zelf van willen maken he?

Onze bekeerde hooligan gaat trouwens nog een stuk verder. Binnenkort verhuist ze naar Saudi Arabie, vertelt ze. Ze wil daar Arabisch gaan studeren en vervolgens met man en inboedel naar Marakesh in Marokko afreizen om daar een gezin bestaande uit, pakweg, 19 kinderen te stichten. Dat is dan wel weer romantisch, zou je denken. Die kinderen zijn natuurlijk helemaal vrij om te doen en laten wat ze willen, maar ze stelt wel dat ze graag zou zien dat ze allemaal zouden "geloven wat zij gelooft". In elk ander geval zou ze liever sterven, want wat heeft het leven nog voor zin als je bloedeigen kids niet geloven dat Mohammed de boodschapper van Allah is. Ik bedoel maar. Nederland noemt ze verachtelijk, een plek waar niemand zijn of haar kinderen zou moeten laten opgroeien, omdat we hier blootgesteld worden aan zondige verleidingen zoals alcohol en seks. Ik geloof dat we op dit punt mogen stellen dat het kind niet goed bij haar bedekte kop is. Opmerkelijk dat de gelovigen die pas later bekeerd zijn toch altijd de meest fanatieke en krankzinnige van het stel zijn. Bijna alsof ze geloven dat extremistisch gedrag hun ongelovige en zondige bestaan van eerder zou kunnen compenseren.
Het einde van het artikel nadert inmiddels en dan komt het: Anonieme moslima concludeert dat ateïsme het grootste dieptepunt is. Ze stelt dat je nog beter Christen kunt zijn dan ateïst. Immers, als ateïst geloof je nergens in en waar kun je dan nog op vertrouwen? En eerder verkondigde ze nog dat niets of niemand het recht heeft aanbeden te worden, behalve Allah... Kun je als mens dan niet beter helemaal niks en niemand aanbidden in plaats van het verkeerde?
(...)
Leuk he? (of eigenlijk helemaal niet)
Dit meisje is niet gebrainwashed, ze is niet onder druk gezet door familie of bedreigd door manlief. Dit meisje weet waarschijnlijk nauwelijks wie Profeet Mohammed is en de Koran ligt nog steeds ongelezen op haar nachtkastje. Ze kiest echter voor een leven van veiligheid en zekerheid, aangezien ze niet in staat is om haar eigen grenzen te stellen en om haar eigen leven richting te geven. Ieder zijn ding, maar wat mij betreft: zeer zonde, ik hoop écht dat ze zichzelf vindt voordat het te laat is.

Ik gooi het nu over een andere boeg, maar dit is tevens een punt wat ik kwijt moet: de hoofddoekjes. Het lijkt bijna een trend te worden. Terwijl de integratie in Nederland écht toeneemt kiezen steeds meer moslimmeiden er zélf voor om een hoofddoekje te dragen. Ik zie meiden achter de kassa bij de Albert Heijn wisselend met en zonder hoofddoek verschijnen. Ik zie moeder en dochter op straat lopen, moeder zonder hoofdoek, dochter mét. Joost kan zich daar enorm over opwinden, over hoofddoekjes, stelt dat het dragen van een hoofddoek simpelweg symbool staat voor onderdrukking en onderdanigheid. Moslims zelf ervaren dat niet zo, ...zij stellen juist dat het dragen van een hoofddoek respect afdwingt, omdat vrouwen op deze wijze niet als een lustobject beschouwd (kunnen) worden. Zij stellen dat wij onze vrouwen juist als hoeren tentoonstellen door ze in hotpants over de AutoRAI in Amsterdam te later paraderen. Tja, daar zit toch ook een kleine kern van waarheid in.
De eeuwenoude gedachte achter de hoofddoek is de overtuiging dat de vrouw haar schoonheid voor de man moet verbergen, opdat hij haar niet als een ontembaar wild beest zou bespringen. (Wie vormt er in dit verhaal dan het zwakke geslacht, overigens?). Maar tijden zijn veranderd. Ook moslimmannen zijn geen wilde beesten meer en jonge meiden staan steeds minder onder de druk van hun familie. In de wereld van moslimmeisjes, -en ja, ik heb een klein onderzoek verricht-, lijkt het dragen van een hoofddoek nu iets heel anders te vertegenwoordigen. Het lijkt symbool te staan voor vrijheid: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van keuze en identiteitvorming.
Tegenwoordig lopen meisjes hand-in-hand met een lover, dragen ze laarzen onder rokjes, ...én een hoofddoek. Collega's van mij werken met moeilijk opvoedbaar tuig, ...mét hoofddoek. Maar zeg eens eerlijk. Hoeveel Nederlanders staan tijdens Pasen nog stil bij Here Jezus in plaats van bij de Heilige Paashaas en diens eieren? Hoeveel mensen halen een kerstboom in huis en beschouwen de groene vriend als een vruchtbaarheidssymbool? Hoeveel vrouwen trouwen in een witte jurk en zijn daadwerkelijk nog maagd?!! Hoeveel eeuwenoude tradities hebben wij bewaard zonder überhaupt bij de oorsprong stil te staan?
Ik wil niks idealiseren hoor, want laat ik eerlijk zijn: ik vind hoofddoekjes belachelijk, ik zou er nog niet dood in gevonden willen worden. Ik ben voor de vrijheid der natuur, ...voor de vrijheid van laten-zien-wat-je-in-huis-hebt-want-het-mag. De seksuele revolutie, WIEHOEEE! Maar halfnaakt naast de nieuwe Fiat op de beurs gaan staan omdat die snelle jongens daar zo heet van worden en misschien wel sneller een Fiat aanschaffen, of je buurjongen pijpen voor een Breezah, gaat me ook net wat ver. Daar ligt de grens tussen een gezonde dosis eigenwaarde en jezelf overschreeuwen -"I don't give a damn roepen omdat je dan zo vrij en heel-erg-stoer overkomt!". Voor mij is de stap naar Breezah-seks overigens een miljoen keer groter dan voor een overtuigd moslimmeisje met een hoofddoek. En dat is mijn punt. Later we allemaal niet vergeten waar we vandaan komen, ...en waar de ander vandaan komt. Laten we ieder zijn eigen proces in zijn eigen tempo laten doorlopen en elkaar niet veroordelen. Alleen door mensen en dingen in perspectief te zien kunnen we echt tolerant zijn. En dan komen we er echt wel. Ik maak me er niet zo druk over.

Studeren

Dat studeren aan de universiteit anders is dan studeren aan de hogeschool wist ik al. Er zijn mensen die beweren dat het niveau van de uni helemaal niet hoger is dan dat van het hbo, dat het alleen maar meer theorie biedt en meer leeswerk inhoudt. Daar geloof ik dus niks van, volgens mij wordt die theorie bedacht door mensen die zich er nooit aan hebben willen wagen of wiens kinderen het nooit gehaald hebben. Nee, het zal zeker weten blokken worden. Ik ben er achter dat mijn colleges danwel in het Nederlands worden gehouden, maar dat alle boeken en readers gewoon lekker in het Engels geschreven zijn. Even een gevalletje van "hm", maar voor een Cultureel Antropologe op reis kan het Engels nooit van voldoende niveau zijn. Dit weet ik nu: Ik zal elke dag drie uur aan het reizen zijn, maar dat is niets vergeleken met de 22 uur vliegen naar Australië. Ik moet blokken, keihard studeren ín het Engels. Waarschijnlijk is het ook handig als ik ergens volgens schooljaar begin met een intensieve cursus Spaans. Misschien is het zelfs handig om tussen mijn pre-master en masterjaar een paar maanden in Spanje te vertoeven en de taal te leren alvorens ik mezelf naar Zuid-Amerika begeef om daar onderzoek te doen binnen Indianenstammen.
Há, ik loop weer eens enorm op zaken vooruit.

Wat ik namelijk nú vooral merk tijdens de voorbereidingen van het studeren aan de uni is dat ik álles zelf moet doen. Geen boekenlijst, geen persoonlijk rooster en geen brief met het programma van de introductieweek. Ik moet me zélf inschijven voor cursussen en tentamens en als ik daar te laat mee ben dan heb ik lekker pech. Och. Als ik dalijk eenmaal begonnen ben, rondstruin op De Uithof en met lotgenoten optrek, dan zal alles zich vanzelf wel wijzen. Dat weet ik zeker. Maar nu is het echt even een gevalletje van "hm"! :)

Buena Vista!

Afgelopen vrijdag kreeg mijn vader dan eindelijk zijn vaderdagcadeau! Met de hele familie zijn we naar De Waerdse Tempel in Heerhugowaard afgereisd om daar het Buena Vista concert bij te wonen. En het was grandioos, een heus feest en een heel leuke avond! :)
Onderweg zijn we gestopt bij dat amazing foodcomplex langs én boven de snelweg richting Amsterdam. Misschien ken je 't, ...er zit een Burger King, Macdonald's, KFC, La Place en je kunt er wokken, steaken en barbeknoeien. Whatever. Wij hebben allemaal een kippie op bij KFC, ...en toen nog ijs van de King!
Het concert was fantastisch! Joost had ze eerder gezien tijdens North Sea Jazz, maar voor de rest van ons was het nieuw. Samen met Erik en Joost stond ik helemaal vooraan, -dichterbij kon simpelweg niet-, en daardoor hadden we continu contact met de band! De band was trouwens heel groot, bestond uit één zanger en twee zangeressen en verder uit tientallen blazers, toetsen, drums en gitaren. Als klap op de vuurpijl werd Joost het podium opgevraagd om te dansen (salsa, uiteraard) met de jongste zangeres en dat deed hij met volle overgave en zonder enige aarzeling. Lachen, mijn liefie ineens on stage! Ook Erik was de pineut toen diezelfde zangeres tijdens een flirterig, langzaam nummer vooraan het podium neerhurkte op zoek naar de hand van een man om het plaatje compleet te maken. Ik was uiteindelijk degene die vrijwillig deelnam aan een polonaise door de hele zaal, eindigend op, jawel, het podium. Haha, en dan sta je daar ineens voor een zaal met 800 man je danspasjes uit te voeren. Ik ging al het hele concert uit mijn dak, maar op dat moment supreme ben ik ineens mijn gevoel voor ritme kwijt! :)

Zaterdag ben ik met Sija en Joost naar Gay Palace gegaan (wederom een fantastische avond) en de hele zondag hebben we gaar en wat na-katerend doorgebracht. Dat zijn eigenlijk de allerbeste zondagen: uitslapen, wakker worden (en enigzins een kater ervaren, nog een beetje uitslapen), ontbijten en douchen en de rest van de dag rondstruinen en koffie drinken. Zo'n zondag kook je NOOIT en te nimmer, maar bestel je gewoon lekker lui eten vanaf de bank. Punt. We zijn die dag even langs Ahoy gegaan om daar de mislukte Mystic Fair bij te wonen. Concert gezien van A New Dawn (O mijn god, hoe durven die gasten zichzelf on stage te vertonen?! STOP nu onmiddelijk met spelen, ...stoooooooop, please!) en van The Dreamside (was dan weer erg leuk!).
Die avond zijn Joost en ik langs De Griek (vanaf nu een begrip in ons leven) gegaan, hebben we de halve lijst voorafjes van de menukaart besteld om mee naar ons huisje te nemen. We hebben heerlijk samen op de bank gelegen, dvdtje aan en de salontafel -beladen met Griekse (lekkere!) hapjes- helemaal naar ons toe getrokken. Het leven kan zo heerlijk zijn! :)
Op naar volgend weekend!

Gaan en staan

Terugdenkend aan vakanties van vroeger realiseer ik me hoeveel ik vergeten ben. Dat vergeten begint met de namen. De naam van het plaatselijke treinstation, namen van dorpen, straten en bezienswaardigheden. Je vergeet de naam van de camping waar je stond, evenals de namen van de lokale pubs en plaatselijke lekkernijen. Daarom zijn plakboeken zo'n uitkomst, maar zelfs dan moet je soms je hersenen kraken om je dat leuke kustplaatsje ook daadwerkelijk voor de geest te kunnen halen. Heeft allemaal te maken met het feit dat je die informatie in het dagelijks leven -ná de vakantie- simpelweg niet meer nodig hebt of kunt gebruiken en het dus alleen maar kostbare hersencapaciteit inneemt.

5 september 2006 stapte ik in het vliegtuig en vloog ik via Londen en Singapore helemaal naar Sydney. Het werd een reis van een jaar. 9 september 2007 zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Bijzonder is in dit geval dat ik álles nog weet. Ik kan me de naam herinneren van elk willekeurig persoon waar ik kennis mee gemaakt heb, ik herinner me de namen en bijzonderheden van elk dorpje of stadje waar ik gestopt danwel doorheen gereden ben, ik weet nog (oké, ...zo ongeveer) wat er op de informatiebordjes in de musea stond en ik weet nog precies in welk hostel ik waar zat én via welke weg ik er moest komen. Maar bovenal kan ik het nog allemaal voor me zien. Als ik nu mijn ogen sluit sta ik weer voor mijn hostel aan Kent Street en pak ik de trein van Town Hall naar Bondi Junction. Ongelooflijk hoe snel tijd voorbij gaat. Als ik opnieuw mijn ogen sluit loop ik door de Woolworths op zoek naar het minimale aan boodschappen -want het werd immers tóch altijd gejat!-, of ik zit achterin de bus met Icehouse -Great Southern Land- vanuit de speakers en ik kijk uit over een rood landschap bestaande uit zand, rotsen en oneindigheid. Ik loop richting de mooiste waterval ter wereld. Ik slaap die nacht in een swag onder de sterrenhemel en ik hoor het gejank van wilde honden. Met Vicky en Gary struin ik door de foodcourt van een winkelcentrum ongeveer zes keer zo groot als Alexandrium I, II en III bij elkaar op zoek naar een bak nacho's mét guacamole. Ik kon niet zonder mijn nacho's, alhoewel ik nu ontdekt heb dat ik ze zelf toch het áller- álleslekkerst maak!

Weet je, ik realiseer me dat ik iets ongelooflijks heb meegemaakt. Een unieke ervaring, één die maar heel weinig mensen met me kunnen delen. Dat is iets waar je pas achter komt als je thuis bent en terug valt in dat leven wat hier als normaal en redelijk beschouwd wordt. Op reis kom je namelijk heel veel reizigers tegen. Je ontmoet ze in de bus, trein, in hostels en op het vliegveld. Je leert ze kennen tijdens tours, het werk of in bars tijdens een Happy Hour.
Hoe mooi mijn herinneren ook zijn, het doet evengoed pijn om ze opnieuw te beleven. Het jaar reizen werd er één tjokvol ervaringen, uitersten en intensiteit, een jaar waarin ik absoluut het allerbeste uit mezelf heb weten te halen. Meer dan waar ik nu nog toe in staat ben en soms is het contrast met het hier en nu simpelweg te groot.
Als ik toekomstig thuiskomers één tip mag geven wil ik zeggen dat ze best weken- tot maandenlang mogen niksen, ...tobben en twijfelen over een een volgende stap. Teruggaan naar je "oude leventje" is riskant, want het kan lastig blijken om je nieuwe ik een plek te geven. Je bent verandert. Je hebt kanten van jezelf leren kennen welke je niet voor mogelijk hield en vaardigheden ontwikkelt waar je de wereld mee aan kunt. Denk dus even honderd keer na voordat je bij je oude werkgever solliciteert, want ze zijn niet blij met je als jij er na twee maanden achterkomt dat het tóch maar niet is wat je voor ogen had. God, voor mij heeft het ook een heleboel voordelen gehad, hoor! Ik bedoel, ik zit in een leuk team, met een 36-urige werkweek kun je jezelf en je kribbe leuk onderhouden en bovendien heeft het mijn leven weer een richting gegeven. Maar toch ben ik de dagen tot 31 juli aan het aftellen! :)

Wat maakte mijn reis nu zó intens? Wat heeft er nu voor gezorgd dat elke dag nog in mijn geheugen geprent staat alsof het gisteren was? Is dit het feit dat ik er alleen naar toe ben gegaan, compleet op mezelf aangewezen was en niemand in de buurt had om rekening mee te houden? Was het de omgeving, die fantastische andere kant van de wereld waar er door niemand verwachtingen aan me gesteld werden? Waren het de mensen, de mentaliteit, de vrijheid? Of toch de natuur? Was het een combinatie van al het genoemde?
Ik mis het enorm! Het reizen, het simpelweg gaan en staan en het ontdekken van nieuwe plaatsen, culturen en, bovenal, verhalen van mensen from all over the world. Aan de andere kant besef ik dat ik het helemaal niet hoef te missen, want dat het straks in september gewoon weer gaat beginnen. Ik ga een studie volgen waarbij ik minimaal één keer naar het buitenland moet, waarin ik dag in dag uit bezig ben met mensen en culturen. Culturele Antropologie is een studie waarin je enorm veel creativiteit kwijt kunt. Je kunt je bezighouden met het inburgeringsbeleid in Nederland, met de mensenrechten in Afrika of je onderzoekt de rol van dans en muziek binnen Zuid-Amerika.

Een mens moet positief blijven. En mijn leventje in het hier en nu is anders, maar eigenlijk niet minder leuk of fijn. Joost en ik wonen namelijk samen. Samen! Eigenlijk woonden we al praktisch samen, omdat Joost het grote deel van de week bij mij in huis verbleef. De dag dat hij officieel bij me introk is 30 juni 2008. Ik kwam die middag terug uit België en diezelfde avond zijn we gaan eten bij de Mexicaan op het Stadhuisplein. Om het te vieren! Ik weet nog dat ik die eerste dag telkens een beetje moest lachen bij het idee van écht samenwonen. Het betekent écht samen een huis delen, dag in dag uit samen slapen en samen wakker worden en niet meer zomaar kunnen zeggen: vanavond even niet. Het betekent niet alleen gezelligheid en heel veel sweet love, maar ook het stellen van compromissen en bepaalde dingen los moeten kunnen laten. Maar die keus hebben we natuurlijk heel bewust gemaakt en het bevalt tot zover grandioos!
Joost is langzaamaan al zijn spullen een plekje gaan geven en nu alles eenmaal goed en wel ingedeeld is voelt het huisje evengoed als het zijne als het mijne. Heerlijk om elke ochtend samen wakker te worden, samen te rommelen en te kibbelen over muziek of tv tijdens het eten!
Ik ben helemaal stapelgek op mijn mannetje en ik wil voor altijd met hem samenzijn, ...of dat nu in Nederland is of aan de andere kant van de wereld! :)

<3!!!

Graspop Metal Meeting 2008

Er is een tijd geweest waarin ik jaarlijks zo'n zeven festivals bezocht. Ik ging, met een veelal vaste groep, naar Pinkpop, Lowlands, Dynamo Open Air, Ozzfest, Summer Breeze, Rock Werchter, Waldrock, Graspop, Parkpop en/of Metropolis. Toen was ik trouwens nog een kleintje, 16, 17, 18 jaar oud was ik. In mijn wijde skatebroeken, kisten en strakke topjes (van de Large) met "shockerende" teksten stuiterde ik drie dagen lang het festivalterrein over, dronk ik alleen maar cola en sloeg ik werkelijk geen pit over. "Ik was me er eentje", denk ik nu als ik daarop terugkijk. Het waren zulke mooie, fijne en ongecompliceerde tijden. Ik kan me bepaalde momenten, en het gevoel bij deze momenten, nog helder voor de geest halen. Zo herinner ik me nog een pit tijdens het concert van De Heideroosjes, Parkpop 2001 geloof ik, waar er zo veel zand opstoof dat we er allemaal met bruine tanden en een kop haar vol zandkorrels uit kwamen zetten. Ik kan me tevens nog een concert van Papa Roach herinneren, waar ik zo enorm los ging dat ik het nu nog bijna kan voelen in mijn nek en in mijn benen. Dat was mijn nu-metal tijdperk, daar was ik snel overheen. Ik groeide op, leerde beter naar muziek luisteren en besloot dat nu-metal eigenlijk gewoon een hoop geschreeuw om niets was. Ik ging naar de optredens van Children of Bodom, In Extremo, Dimmu Borgir en In Flames, alleen lag mijn hart toen al volledig bij Nightwish en After Forever. After Forever, ...heb ik trouwens wel 25 keer live gezien. Nightwish heb ik tot op heden twee keer gezien, waaronder één keer met Tarja. Dat is misschien wel één van de beste, mooiste en meest intense concerten geweest waar ik ooit heen ging.

Maar goed, we hadden het over de zomerfestivals tijdens mijn ietwat vreemde puberteit. Dat waren nog eens tijden. Optimaal geluk. Concerten, muziek, maar eigenlijk nog veel meer de festivals in de zomertijd, waren mijn lust en mijn leven. Alles gaf ik er voor, ...ik heb zelfs een heel leuke baan bij de Hunkemöller opgezegd omdat ik geen vrij kreeg voor de zeven festivals waar ik toen al lang kaarten voor had gekocht.
Het laatste festival waar ik geweest ben is Graspop 2008. Hiervoor was ik alweer jaren niet naar een festival gegaan, Graspop 2004 is het op-één-na laatste festival. Dat was trouwens een briljant jaar, met Dimmu Borgir, Cradle of Filth, Therion, Iron Maiden, After Forever, In Extremo en Alice Cooper. Jezus, ..."hoe wilt u het programma precies hebben, mevrouw Koolen?"
Dit jaar was het ook zeer goed, ...ik was er samen met mijn broertje Erik naar toe gegaan. Graspop 2008 was het eerste festival voor mijn broertje en hem uit zijn dak zien gaan bij bands als Morbid Angel, Testament en Dying Fetus maakte mijn weekend opzich al de moeite waard! Ik had Erik ingeschat als een heavy/powermetalhead, maar in plaats daarvoor ging mijn kleine broer voor de snoeiharde death metal. :) Niets anders dan respect!
Iron Maiden stond er dit jaar ook weer trouwens, ...naast Kiss, Judas Priest en Sabaton. Apocalyptica stond weer trouw te spelen en verveelde mij al na een kwartier. Gelukkig waren daar Korpiklaani en In Flames om mijn weekend te laten knallen en Rose Tattoo was natuurlijk top omdat ze helemaal uit Australië kwamen om een show weg te geven. Eigenlijk best een middelmatige band, maar ik voelde me noodgedwongen uit mijn dak te gaan bij een band uit Sydney afkomstig!
Het duurde welliswaar langer om het festivalgevoel te vinden. Ik heb minder gestuiterd en meer liggen chillen op het gras. Ik zou mezelf willen beschrijven als een observerende festivalganger, ...wat een leuke positie is op een plek waar zoveel gebeurd en waar iedereen zijn maffe, lompe, dronken zelf is. Ik heb er tigtallen kleine Karinnetjes rond zien rennen. Bij de meeste concerten stond ik nu gewoon lekker in het midden van de tent en ik heb uiteindelijk maar één pit meegemaakt, die van Korpiklaani. Daar wilde ik niet omheen. Maar toen was het gevoel er ook weer helemaal: oorverdovend geluid, getrek en geduw en bijna geen lucht meer. En dan allemaal springen, schreeuwen, ...je kunt geen kant op dus je gaat, of je nu wilt of niet. Gek genoeg voelt dat vrijer dan bijna welk ander gevoel dan ook. Daar krijg ik dus mijn kicks van, herinnerde ik me weer. Where do you get your kicks from?!

Onze tent heeft het avontuur trouwens niet overleefd. Erik en ik hadden 'm zo stom geparkeerd -vlakbij de ingang van de camping en náást het wandelpad, zo hoopten we onze rakker makkelijk terug te kunnen vinden 's nachts-, met als resultaat dat er vier keer iemand bovenop onze tent is gedonderd, ...dronken. Ja, terwijl wij sliepen. En geloof mij, dat is zéér, maar dan ook zéér, kut.