Muis!

Joost en ik hebben een kat. Of, nou ja, eigenlijk heeft onze overbuurjongen een kat. Maar Muis woont bij ons achter het hek, daar waar de fietsen staan (en daar waar de sjappies hun oude wagens pimpen, snappie?). Goed, daar woont Muis dus.

Ik ben Muis zeer dankbaar, want dankzij haar mooie verschijning en haar aanhankelijke en speelse gekroel en geknor is Joost ineens van alle katjes gaan houden. Dat betekent dat ik dalijk een nest mag adopteren. Joost is gek op Muis, ...al doet 'ie wel steeds alsof Muis eigenlijk een pup is. Hij geeft 'r gemoedelijke klopjes op haar zij en is vervolgens verbijsterd als Muis 'm eens even lekker in zijn vinger bijt. Als Joost Muis roept -MUIS!- zou je gaan geloven dat Muis een vervelende, eigenwijze Labrador is die nu al voor de derde keer is wegglopen. Maar weet je, Muis luistert ernaar. Ze komt braaf aangedarteld als Joost haar commandeert te komen, parmantig en nieuwsgierig als ze is. Maar dat kan ik 'r niet kwalijk nemen, ...ik loop ook altijd warm als Joost zijn natuurlijk overwicht in de strijd gooit. :)

Een paar dagen geleden liep Muis 's avonds met ons mee de trap op, zo het portiek in. We hadden het natuurlijk niet moeten doen, maar we waren allebei zo ontroerd en nieuwsgierig naar wat ze ging doen, dat we het lieten gebeuren. En toen ineens liep ze door de keuken, naar de slaapkamer en via de woonkamer weer terug. Tot ik haar eruit zette. Toen ging ze voor de deur zitten, zo zielig. Stiekem hebben we het hele circus toen nog een keertje herhaald...

Wij hebben dus een kat. Muis. En Muis is van helemaal niemand, maar toch wel een beetje van ons...