Graspop Metal Meeting 2008

Er is een tijd geweest waarin ik jaarlijks zo'n zeven festivals bezocht. Ik ging, met een veelal vaste groep, naar Pinkpop, Lowlands, Dynamo Open Air, Ozzfest, Summer Breeze, Rock Werchter, Waldrock, Graspop, Parkpop en/of Metropolis. Toen was ik trouwens nog een kleintje, 16, 17, 18 jaar oud was ik. In mijn wijde skatebroeken, kisten en strakke topjes (van de Large) met "shockerende" teksten stuiterde ik drie dagen lang het festivalterrein over, dronk ik alleen maar cola en sloeg ik werkelijk geen pit over. "Ik was me er eentje", denk ik nu als ik daarop terugkijk. Het waren zulke mooie, fijne en ongecompliceerde tijden. Ik kan me bepaalde momenten, en het gevoel bij deze momenten, nog helder voor de geest halen. Zo herinner ik me nog een pit tijdens het concert van De Heideroosjes, Parkpop 2001 geloof ik, waar er zo veel zand opstoof dat we er allemaal met bruine tanden en een kop haar vol zandkorrels uit kwamen zetten. Ik kan me tevens nog een concert van Papa Roach herinneren, waar ik zo enorm los ging dat ik het nu nog bijna kan voelen in mijn nek en in mijn benen. Dat was mijn nu-metal tijdperk, daar was ik snel overheen. Ik groeide op, leerde beter naar muziek luisteren en besloot dat nu-metal eigenlijk gewoon een hoop geschreeuw om niets was. Ik ging naar de optredens van Children of Bodom, In Extremo, Dimmu Borgir en In Flames, alleen lag mijn hart toen al volledig bij Nightwish en After Forever. After Forever, ...heb ik trouwens wel 25 keer live gezien. Nightwish heb ik tot op heden twee keer gezien, waaronder één keer met Tarja. Dat is misschien wel één van de beste, mooiste en meest intense concerten geweest waar ik ooit heen ging.

Maar goed, we hadden het over de zomerfestivals tijdens mijn ietwat vreemde puberteit. Dat waren nog eens tijden. Optimaal geluk. Concerten, muziek, maar eigenlijk nog veel meer de festivals in de zomertijd, waren mijn lust en mijn leven. Alles gaf ik er voor, ...ik heb zelfs een heel leuke baan bij de Hunkemöller opgezegd omdat ik geen vrij kreeg voor de zeven festivals waar ik toen al lang kaarten voor had gekocht.
Het laatste festival waar ik geweest ben is Graspop 2008. Hiervoor was ik alweer jaren niet naar een festival gegaan, Graspop 2004 is het op-één-na laatste festival. Dat was trouwens een briljant jaar, met Dimmu Borgir, Cradle of Filth, Therion, Iron Maiden, After Forever, In Extremo en Alice Cooper. Jezus, ..."hoe wilt u het programma precies hebben, mevrouw Koolen?"
Dit jaar was het ook zeer goed, ...ik was er samen met mijn broertje Erik naar toe gegaan. Graspop 2008 was het eerste festival voor mijn broertje en hem uit zijn dak zien gaan bij bands als Morbid Angel, Testament en Dying Fetus maakte mijn weekend opzich al de moeite waard! Ik had Erik ingeschat als een heavy/powermetalhead, maar in plaats daarvoor ging mijn kleine broer voor de snoeiharde death metal. :) Niets anders dan respect!
Iron Maiden stond er dit jaar ook weer trouwens, ...naast Kiss, Judas Priest en Sabaton. Apocalyptica stond weer trouw te spelen en verveelde mij al na een kwartier. Gelukkig waren daar Korpiklaani en In Flames om mijn weekend te laten knallen en Rose Tattoo was natuurlijk top omdat ze helemaal uit Australië kwamen om een show weg te geven. Eigenlijk best een middelmatige band, maar ik voelde me noodgedwongen uit mijn dak te gaan bij een band uit Sydney afkomstig!
Het duurde welliswaar langer om het festivalgevoel te vinden. Ik heb minder gestuiterd en meer liggen chillen op het gras. Ik zou mezelf willen beschrijven als een observerende festivalganger, ...wat een leuke positie is op een plek waar zoveel gebeurd en waar iedereen zijn maffe, lompe, dronken zelf is. Ik heb er tigtallen kleine Karinnetjes rond zien rennen. Bij de meeste concerten stond ik nu gewoon lekker in het midden van de tent en ik heb uiteindelijk maar één pit meegemaakt, die van Korpiklaani. Daar wilde ik niet omheen. Maar toen was het gevoel er ook weer helemaal: oorverdovend geluid, getrek en geduw en bijna geen lucht meer. En dan allemaal springen, schreeuwen, ...je kunt geen kant op dus je gaat, of je nu wilt of niet. Gek genoeg voelt dat vrijer dan bijna welk ander gevoel dan ook. Daar krijg ik dus mijn kicks van, herinnerde ik me weer. Where do you get your kicks from?!

Onze tent heeft het avontuur trouwens niet overleefd. Erik en ik hadden 'm zo stom geparkeerd -vlakbij de ingang van de camping en náást het wandelpad, zo hoopten we onze rakker makkelijk terug te kunnen vinden 's nachts-, met als resultaat dat er vier keer iemand bovenop onze tent is gedonderd, ...dronken. Ja, terwijl wij sliepen. En geloof mij, dat is zéér, maar dan ook zéér, kut.