Dé Studie.

Oké, vooruit, nog een post.

3 september was de dag der introductie aan de Universiteit Utrecht. Mijn kladblok en ik zaten keurig op tijd in de afgesproken collegezaal te wachten op wat komen ging. Aangezien ik een relatief kleine pre-master volg werd de hele groep bij elkaar gezet. Allemaal leuke mensen; jong, trendy en reislustig, net zoals ik. Raar, maar ik had gerekend op geitenwollen sokken, jongens met warrig of ontploft haar (alhoewel we er daar een exemplaar van hebben) en meiden met wandelschoenen type B (of misschien zelfs wel C) en een rugzak van Nomad. Allemaal geslaagd in het vermijden van de concrete zaken des levens, dat type. Maar dat is dus niet zo, ...warempel, het zijn allemaal heel normale mensen, net zoals jij en ik.
Tijdens de introductiedag kregen we te horen dat de Universiteit niet alleen je sociale status zou verhogen, maar dat het ook nog eens ontzettend zwaar en moeilijk was. We kregen te horen dat we geacht werden keihard te leren en als we dat niet deden was dat pech en helemaal onze eigen verantwoordelijkheid. We waren immers geen kleine kinderen mee en als we aan het handje genomen wilde worden dan was daar (waar?) de deur. En als we toch besloten om te blijven moesten we onszelf wel aanleren om heel moeilijke woorden te gaan gebruiken, want het was niet de bedoeling dat de koffiejuffrouw in de kantine zou gaan begrijpen waar wij ons over bogen. Goed, ik dik het een beetje aan. Mensen die me kennen weten dat ik alles aandik of juist aandun, omdat dat de enige wijze is waarop ik mijn chaotische bestaan in termen van zwart en wit overzichtelijk kan maken. Maar eigenlijk kwam het praatje wel hierop neer, ...de coordinator van de pre-master wilde wel een zeker punt (dit punt) duidelijk maken.

Het heeft trouwens wel gewerkt. Nog voor aanvang van mijn eerste hoorcollege Methoden en Technieken had ik alle stof gelezen, alle (proef)opdrachten gemaakt en alle theorievragen uit het boek verwerkt. Tot op de dag van vandaag ben ik goed bij, ik lever al mijn opdrachten netjes in en ik heb zelfs al een 8 gehaald voor de eerste opzet van een fictief onderzoek! Het heeft me wel wat stress gekost hoor! Ik zou liegen als ik zou vertellen dat dit niet zo was. Vooral de eerste twee weken vroeg ik me wel eens af: Jezus Karin, wat heb je jezelf nu weer op de hals gehaald? Maar dat gevoel is weg, omdat ik er langzaam maar zeker van overtuigd begin te raken dat ik dit niveau wel aankan. Dus: relaxt, stress staat alleen maar in de weg!

xxx

Vakantie Italië

Lieve mensen,

Twee maanden sinds mijn vorige post alweer. Wat gaat de tijd toch snel! Een flinke twee maanden terug werkte ik nog bij MEE Rotterdam en trachtte ik hier mijn georganiseerde chaos op geheel eigenwijze wijze inzichtelijk te maken voor mijn opvolger. Poeh hé, dat was me een klus! Ondertussen waren Joost en ik druk in de weer met de voorbereidingen voor onze vakantie (lees: inkopen doen). Inmiddels, tja, heeft MEE me (naar ik verwacht) vervloekt, zit onze vakantie er op en ben ik aan de studie begonnen. SODEJU! Maar dat komt allemaal later, ...want eerst: de vakantie!

Met ons auto'tje genaamd "Deukie" reden Joost en ik 4 augustus richting buitenland. Nog niet echt een heel concreet idee waarnaartoe, maar ergens rond de grens Frankrijk-Duitsland besloten we om een nachtje te kamperen in het Zwarte Woud. God, ik vraag me af hoe iemand zo'n duistere naam bedacht voor zo'n lieftallig landschap. Maar inmiddels weet ik dat deze naam door de Romeinen bedacht is en dat zij op een andere en wellicht meer duistere plek kampeerden dan wij deden. Das Schwarzwald, jawohl! We stonden in het dorpje Badenweiler. 's Avonds een klein wandelingetje gemaakt naar het -beroemde, ...schijnt- Kuuroord en 's morgens aten we het lekkerste brood ever! Ik vond Duitsland erg leuk! Ik ben eigenlijk nooit verder gekomen dan grote steden als Berlijn en Munchen en hierdoor had ik een beetje het idee gekregen dat Duitsland vergelijkbaar was met Nederland. Dan merk je ineens, door in zo'n dorpje rond te struinen, dat Duitsland toch wel degelijk een heel ander land is. De natuur, de bepaalde rust en ongedwongenheid die er heerst. Heel mooi eigenlijk!
We reden de volgende morgen door naar Zwitserland, brachten de middag door in het prachtige Bern en kampeerden de dagen erop bij Interlaken tussen twee prachtige meren (en aten wederom het lekkerste brood ever!). Interlaken ligt middenin de Alpen en, ondanks de regenbuien en soms de kou, heerst er een héérlijk klimaat!
Een paar dagen later zaten we in Italië (gereden via de Sustenstrasse en de Gotthardpas!) en hier hebben we de resterende weken doorgebracht. Een klein overzichtje:
- San Felice del Benaco, aan het Gardameer
- dagje Verona
- Sovicille in Toscana!!!
- DagjeS Sienna
- wijnproeven bij Dievole
- De Abdij van San Galgano
- de Adriatische kust! (Pesaro)
En toen met een enorme omweg, via west-Italië en Frankrijk (paar nachtjes bij pa en ma) terug naar Nederland. Stand op de teller? 6000 (!!!) kilometer!

Foto's

We zijn nu alweer een dikke maand thuis dus het vakantiegevoel is inmiddels verdwenen, maar we kijken terug op een fantastische vier weken! We hebben een heel fijne, relaxte vakantie gehad. Alles zat mee; ...de auto, het weer, de campings, het eten (!!!) etc, maar het was vooral heel fijn om samen on the road te zijn. De afgelopen jaar is erg dynamisch geweest door mijn verhuizing, het plan om samen te gaan wonen -gevolgd door de verhuizing van Joost en de aanschaf van nieuwe spullen - en de voorbereidingen voor de studie. Nu staat alles op de rails en de vakantie was een symoblische start van ons nieuwe leventje samen. Joost en ik zijn een heus team! :)

<3

Nog een foto'tje van de bruiloft in Brussel!

Muis!

Joost en ik hebben een kat. Of, nou ja, eigenlijk heeft onze overbuurjongen een kat. Maar Muis woont bij ons achter het hek, daar waar de fietsen staan (en daar waar de sjappies hun oude wagens pimpen, snappie?). Goed, daar woont Muis dus.

Ik ben Muis zeer dankbaar, want dankzij haar mooie verschijning en haar aanhankelijke en speelse gekroel en geknor is Joost ineens van alle katjes gaan houden. Dat betekent dat ik dalijk een nest mag adopteren. Joost is gek op Muis, ...al doet 'ie wel steeds alsof Muis eigenlijk een pup is. Hij geeft 'r gemoedelijke klopjes op haar zij en is vervolgens verbijsterd als Muis 'm eens even lekker in zijn vinger bijt. Als Joost Muis roept -MUIS!- zou je gaan geloven dat Muis een vervelende, eigenwijze Labrador is die nu al voor de derde keer is wegglopen. Maar weet je, Muis luistert ernaar. Ze komt braaf aangedarteld als Joost haar commandeert te komen, parmantig en nieuwsgierig als ze is. Maar dat kan ik 'r niet kwalijk nemen, ...ik loop ook altijd warm als Joost zijn natuurlijk overwicht in de strijd gooit. :)

Een paar dagen geleden liep Muis 's avonds met ons mee de trap op, zo het portiek in. We hadden het natuurlijk niet moeten doen, maar we waren allebei zo ontroerd en nieuwsgierig naar wat ze ging doen, dat we het lieten gebeuren. En toen ineens liep ze door de keuken, naar de slaapkamer en via de woonkamer weer terug. Tot ik haar eruit zette. Toen ging ze voor de deur zitten, zo zielig. Stiekem hebben we het hele circus toen nog een keertje herhaald...

Wij hebben dus een kat. Muis. En Muis is van helemaal niemand, maar toch wel een beetje van ons...

hoeren en imams

Gistermorgen bladerde ik door de Viva en stuitte ik op een artikel over een zogenoemde "Nederlandse moslima". Een Hollandse meid die zich, als je het artikel moet geloven, langzaam maar zeker bekeert tot de Islam, uiteindelijk een hoofddoek gaat dragen en met een Marokkaanse imam trouwt. Deze imam kwam overigens pas later in beeld; de -anonieme- moslima werd namelijk gekoppeld door een -wellicht eveneens- Islamitische buurvrouw. Intrigerend. Wat beweegt iemand om uit vrije wil een dermate beperkend geloof na te leven? Wat moet er met je gebeurd zijn voordat je de keuze maakt om het leven van dansen, feesten en drinken achter je te laten en in te ruilen voor een bestaan waarin je hals en haren kuis bedekt en niet meer uitbundig en voluit zult lachen op straat? Wat is er gaande in je hoofd als je leeft naar het idee dat het enige juiste is om bedeesd naar de grond te kijken tijdens een bezoek aan de (Halal) slager? Je maakt één keuze waarmee je vervolgens je keuzevrijheid drastisch inperkt. Goed, er zijn tal van voorbeelden te noemen waarin een meisje min of meer onder druk gezet wordt door een moslim-vriendje. Omdat de jongen dit nu eenmaal van haar verlangt, omdat het de enige manier is waarop hij zijn meisje kan "verkopen" bij zijn vrienden of familie. Het meisje zou dit dan bijvoorbeeld kunnen doen uit angst om hem kwijt te raken, of omdat ze hem wil laten zien dat ze heus wel een goed meisje is en niet de hoofddoekloze hoer die zijn gemeenschap in haar ziet. Voor moslimmeiden van origine is het een heel ander verhaal; zij ervaren soms zélf die familiedruk en het gebrek aan eigenwaarde, kunnen te maken krijgen met minachting of zelfs verstoting wanneer ze zich niet als een goed meisje weten te presenteren. En voor een individu zo sterk verbonden en gehecht aan een wij-cultuur is dit een ramp. Voor deze groep is het dus een heel ander verhaal. Het meisje uit het artikel is echter door niemand onder druk gezet. Tussen de regels door lezend begreep ik dat we hier te maken hadden met een ex-hooligan. Niet zomaar een hooligan, maar één van ADO Den Haag (en dat schijnen de ergste te zijn). Voordat zij de geloofsgetuigenis uitsprak ("Ik getuig dat niets of niemand heeft het recht aanbeden te worden, behalve Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is", ...that's pretty much all it takes!) dronk ze zich klem met haar matties, had ze schijt aan haar ouders en vocht ze voor haar kluppie. Ze liep waarschijnlijk in korte truitjes rond en had seks met andere ADO-rakkers. Maar nu heeft ze haar leven gebeterd, ...ze heeft afstand genomen van haar zondige leven en Allah om vergiffenis gevraagd voor haar fouten van toen. En Allah vergeeft, natuurlijk, want Allah vergeeft alle zonden van zijn dienaar indien zijn dienaar oprecht om vergiffenis vraagt. Behalve dan die enkele stakkers in Iran. Die zullen boeten, of ze nu oprecht om vergiffenis gevraagd hebben of niet en of ze nu negen jaar oud zijn of niet. Maar die hebben het dan ook wel heel bont gemaakt! Och, ...'t is toch echt allemaal wat we er zelf van willen maken he?

Onze bekeerde hooligan gaat trouwens nog een stuk verder. Binnenkort verhuist ze naar Saudi Arabie, vertelt ze. Ze wil daar Arabisch gaan studeren en vervolgens met man en inboedel naar Marakesh in Marokko afreizen om daar een gezin bestaande uit, pakweg, 19 kinderen te stichten. Dat is dan wel weer romantisch, zou je denken. Die kinderen zijn natuurlijk helemaal vrij om te doen en laten wat ze willen, maar ze stelt wel dat ze graag zou zien dat ze allemaal zouden "geloven wat zij gelooft". In elk ander geval zou ze liever sterven, want wat heeft het leven nog voor zin als je bloedeigen kids niet geloven dat Mohammed de boodschapper van Allah is. Ik bedoel maar. Nederland noemt ze verachtelijk, een plek waar niemand zijn of haar kinderen zou moeten laten opgroeien, omdat we hier blootgesteld worden aan zondige verleidingen zoals alcohol en seks. Ik geloof dat we op dit punt mogen stellen dat het kind niet goed bij haar bedekte kop is. Opmerkelijk dat de gelovigen die pas later bekeerd zijn toch altijd de meest fanatieke en krankzinnige van het stel zijn. Bijna alsof ze geloven dat extremistisch gedrag hun ongelovige en zondige bestaan van eerder zou kunnen compenseren.
Het einde van het artikel nadert inmiddels en dan komt het: Anonieme moslima concludeert dat ateïsme het grootste dieptepunt is. Ze stelt dat je nog beter Christen kunt zijn dan ateïst. Immers, als ateïst geloof je nergens in en waar kun je dan nog op vertrouwen? En eerder verkondigde ze nog dat niets of niemand het recht heeft aanbeden te worden, behalve Allah... Kun je als mens dan niet beter helemaal niks en niemand aanbidden in plaats van het verkeerde?
(...)
Leuk he? (of eigenlijk helemaal niet)
Dit meisje is niet gebrainwashed, ze is niet onder druk gezet door familie of bedreigd door manlief. Dit meisje weet waarschijnlijk nauwelijks wie Profeet Mohammed is en de Koran ligt nog steeds ongelezen op haar nachtkastje. Ze kiest echter voor een leven van veiligheid en zekerheid, aangezien ze niet in staat is om haar eigen grenzen te stellen en om haar eigen leven richting te geven. Ieder zijn ding, maar wat mij betreft: zeer zonde, ik hoop écht dat ze zichzelf vindt voordat het te laat is.

Ik gooi het nu over een andere boeg, maar dit is tevens een punt wat ik kwijt moet: de hoofddoekjes. Het lijkt bijna een trend te worden. Terwijl de integratie in Nederland écht toeneemt kiezen steeds meer moslimmeiden er zélf voor om een hoofddoekje te dragen. Ik zie meiden achter de kassa bij de Albert Heijn wisselend met en zonder hoofddoek verschijnen. Ik zie moeder en dochter op straat lopen, moeder zonder hoofdoek, dochter mét. Joost kan zich daar enorm over opwinden, over hoofddoekjes, stelt dat het dragen van een hoofddoek simpelweg symbool staat voor onderdrukking en onderdanigheid. Moslims zelf ervaren dat niet zo, ...zij stellen juist dat het dragen van een hoofddoek respect afdwingt, omdat vrouwen op deze wijze niet als een lustobject beschouwd (kunnen) worden. Zij stellen dat wij onze vrouwen juist als hoeren tentoonstellen door ze in hotpants over de AutoRAI in Amsterdam te later paraderen. Tja, daar zit toch ook een kleine kern van waarheid in.
De eeuwenoude gedachte achter de hoofddoek is de overtuiging dat de vrouw haar schoonheid voor de man moet verbergen, opdat hij haar niet als een ontembaar wild beest zou bespringen. (Wie vormt er in dit verhaal dan het zwakke geslacht, overigens?). Maar tijden zijn veranderd. Ook moslimmannen zijn geen wilde beesten meer en jonge meiden staan steeds minder onder de druk van hun familie. In de wereld van moslimmeisjes, -en ja, ik heb een klein onderzoek verricht-, lijkt het dragen van een hoofddoek nu iets heel anders te vertegenwoordigen. Het lijkt symbool te staan voor vrijheid: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van keuze en identiteitvorming.
Tegenwoordig lopen meisjes hand-in-hand met een lover, dragen ze laarzen onder rokjes, ...én een hoofddoek. Collega's van mij werken met moeilijk opvoedbaar tuig, ...mét hoofddoek. Maar zeg eens eerlijk. Hoeveel Nederlanders staan tijdens Pasen nog stil bij Here Jezus in plaats van bij de Heilige Paashaas en diens eieren? Hoeveel mensen halen een kerstboom in huis en beschouwen de groene vriend als een vruchtbaarheidssymbool? Hoeveel vrouwen trouwen in een witte jurk en zijn daadwerkelijk nog maagd?!! Hoeveel eeuwenoude tradities hebben wij bewaard zonder überhaupt bij de oorsprong stil te staan?
Ik wil niks idealiseren hoor, want laat ik eerlijk zijn: ik vind hoofddoekjes belachelijk, ik zou er nog niet dood in gevonden willen worden. Ik ben voor de vrijheid der natuur, ...voor de vrijheid van laten-zien-wat-je-in-huis-hebt-want-het-mag. De seksuele revolutie, WIEHOEEE! Maar halfnaakt naast de nieuwe Fiat op de beurs gaan staan omdat die snelle jongens daar zo heet van worden en misschien wel sneller een Fiat aanschaffen, of je buurjongen pijpen voor een Breezah, gaat me ook net wat ver. Daar ligt de grens tussen een gezonde dosis eigenwaarde en jezelf overschreeuwen -"I don't give a damn roepen omdat je dan zo vrij en heel-erg-stoer overkomt!". Voor mij is de stap naar Breezah-seks overigens een miljoen keer groter dan voor een overtuigd moslimmeisje met een hoofddoek. En dat is mijn punt. Later we allemaal niet vergeten waar we vandaan komen, ...en waar de ander vandaan komt. Laten we ieder zijn eigen proces in zijn eigen tempo laten doorlopen en elkaar niet veroordelen. Alleen door mensen en dingen in perspectief te zien kunnen we echt tolerant zijn. En dan komen we er echt wel. Ik maak me er niet zo druk over.

Studeren

Dat studeren aan de universiteit anders is dan studeren aan de hogeschool wist ik al. Er zijn mensen die beweren dat het niveau van de uni helemaal niet hoger is dan dat van het hbo, dat het alleen maar meer theorie biedt en meer leeswerk inhoudt. Daar geloof ik dus niks van, volgens mij wordt die theorie bedacht door mensen die zich er nooit aan hebben willen wagen of wiens kinderen het nooit gehaald hebben. Nee, het zal zeker weten blokken worden. Ik ben er achter dat mijn colleges danwel in het Nederlands worden gehouden, maar dat alle boeken en readers gewoon lekker in het Engels geschreven zijn. Even een gevalletje van "hm", maar voor een Cultureel Antropologe op reis kan het Engels nooit van voldoende niveau zijn. Dit weet ik nu: Ik zal elke dag drie uur aan het reizen zijn, maar dat is niets vergeleken met de 22 uur vliegen naar Australië. Ik moet blokken, keihard studeren ín het Engels. Waarschijnlijk is het ook handig als ik ergens volgens schooljaar begin met een intensieve cursus Spaans. Misschien is het zelfs handig om tussen mijn pre-master en masterjaar een paar maanden in Spanje te vertoeven en de taal te leren alvorens ik mezelf naar Zuid-Amerika begeef om daar onderzoek te doen binnen Indianenstammen.
Há, ik loop weer eens enorm op zaken vooruit.

Wat ik namelijk nú vooral merk tijdens de voorbereidingen van het studeren aan de uni is dat ik álles zelf moet doen. Geen boekenlijst, geen persoonlijk rooster en geen brief met het programma van de introductieweek. Ik moet me zélf inschijven voor cursussen en tentamens en als ik daar te laat mee ben dan heb ik lekker pech. Och. Als ik dalijk eenmaal begonnen ben, rondstruin op De Uithof en met lotgenoten optrek, dan zal alles zich vanzelf wel wijzen. Dat weet ik zeker. Maar nu is het echt even een gevalletje van "hm"! :)

Buena Vista!

Afgelopen vrijdag kreeg mijn vader dan eindelijk zijn vaderdagcadeau! Met de hele familie zijn we naar De Waerdse Tempel in Heerhugowaard afgereisd om daar het Buena Vista concert bij te wonen. En het was grandioos, een heus feest en een heel leuke avond! :)
Onderweg zijn we gestopt bij dat amazing foodcomplex langs én boven de snelweg richting Amsterdam. Misschien ken je 't, ...er zit een Burger King, Macdonald's, KFC, La Place en je kunt er wokken, steaken en barbeknoeien. Whatever. Wij hebben allemaal een kippie op bij KFC, ...en toen nog ijs van de King!
Het concert was fantastisch! Joost had ze eerder gezien tijdens North Sea Jazz, maar voor de rest van ons was het nieuw. Samen met Erik en Joost stond ik helemaal vooraan, -dichterbij kon simpelweg niet-, en daardoor hadden we continu contact met de band! De band was trouwens heel groot, bestond uit één zanger en twee zangeressen en verder uit tientallen blazers, toetsen, drums en gitaren. Als klap op de vuurpijl werd Joost het podium opgevraagd om te dansen (salsa, uiteraard) met de jongste zangeres en dat deed hij met volle overgave en zonder enige aarzeling. Lachen, mijn liefie ineens on stage! Ook Erik was de pineut toen diezelfde zangeres tijdens een flirterig, langzaam nummer vooraan het podium neerhurkte op zoek naar de hand van een man om het plaatje compleet te maken. Ik was uiteindelijk degene die vrijwillig deelnam aan een polonaise door de hele zaal, eindigend op, jawel, het podium. Haha, en dan sta je daar ineens voor een zaal met 800 man je danspasjes uit te voeren. Ik ging al het hele concert uit mijn dak, maar op dat moment supreme ben ik ineens mijn gevoel voor ritme kwijt! :)

Zaterdag ben ik met Sija en Joost naar Gay Palace gegaan (wederom een fantastische avond) en de hele zondag hebben we gaar en wat na-katerend doorgebracht. Dat zijn eigenlijk de allerbeste zondagen: uitslapen, wakker worden (en enigzins een kater ervaren, nog een beetje uitslapen), ontbijten en douchen en de rest van de dag rondstruinen en koffie drinken. Zo'n zondag kook je NOOIT en te nimmer, maar bestel je gewoon lekker lui eten vanaf de bank. Punt. We zijn die dag even langs Ahoy gegaan om daar de mislukte Mystic Fair bij te wonen. Concert gezien van A New Dawn (O mijn god, hoe durven die gasten zichzelf on stage te vertonen?! STOP nu onmiddelijk met spelen, ...stoooooooop, please!) en van The Dreamside (was dan weer erg leuk!).
Die avond zijn Joost en ik langs De Griek (vanaf nu een begrip in ons leven) gegaan, hebben we de halve lijst voorafjes van de menukaart besteld om mee naar ons huisje te nemen. We hebben heerlijk samen op de bank gelegen, dvdtje aan en de salontafel -beladen met Griekse (lekkere!) hapjes- helemaal naar ons toe getrokken. Het leven kan zo heerlijk zijn! :)
Op naar volgend weekend!

Gaan en staan

Terugdenkend aan vakanties van vroeger realiseer ik me hoeveel ik vergeten ben. Dat vergeten begint met de namen. De naam van het plaatselijke treinstation, namen van dorpen, straten en bezienswaardigheden. Je vergeet de naam van de camping waar je stond, evenals de namen van de lokale pubs en plaatselijke lekkernijen. Daarom zijn plakboeken zo'n uitkomst, maar zelfs dan moet je soms je hersenen kraken om je dat leuke kustplaatsje ook daadwerkelijk voor de geest te kunnen halen. Heeft allemaal te maken met het feit dat je die informatie in het dagelijks leven -ná de vakantie- simpelweg niet meer nodig hebt of kunt gebruiken en het dus alleen maar kostbare hersencapaciteit inneemt.

5 september 2006 stapte ik in het vliegtuig en vloog ik via Londen en Singapore helemaal naar Sydney. Het werd een reis van een jaar. 9 september 2007 zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Bijzonder is in dit geval dat ik álles nog weet. Ik kan me de naam herinneren van elk willekeurig persoon waar ik kennis mee gemaakt heb, ik herinner me de namen en bijzonderheden van elk dorpje of stadje waar ik gestopt danwel doorheen gereden ben, ik weet nog (oké, ...zo ongeveer) wat er op de informatiebordjes in de musea stond en ik weet nog precies in welk hostel ik waar zat én via welke weg ik er moest komen. Maar bovenal kan ik het nog allemaal voor me zien. Als ik nu mijn ogen sluit sta ik weer voor mijn hostel aan Kent Street en pak ik de trein van Town Hall naar Bondi Junction. Ongelooflijk hoe snel tijd voorbij gaat. Als ik opnieuw mijn ogen sluit loop ik door de Woolworths op zoek naar het minimale aan boodschappen -want het werd immers tóch altijd gejat!-, of ik zit achterin de bus met Icehouse -Great Southern Land- vanuit de speakers en ik kijk uit over een rood landschap bestaande uit zand, rotsen en oneindigheid. Ik loop richting de mooiste waterval ter wereld. Ik slaap die nacht in een swag onder de sterrenhemel en ik hoor het gejank van wilde honden. Met Vicky en Gary struin ik door de foodcourt van een winkelcentrum ongeveer zes keer zo groot als Alexandrium I, II en III bij elkaar op zoek naar een bak nacho's mét guacamole. Ik kon niet zonder mijn nacho's, alhoewel ik nu ontdekt heb dat ik ze zelf toch het áller- álleslekkerst maak!

Weet je, ik realiseer me dat ik iets ongelooflijks heb meegemaakt. Een unieke ervaring, één die maar heel weinig mensen met me kunnen delen. Dat is iets waar je pas achter komt als je thuis bent en terug valt in dat leven wat hier als normaal en redelijk beschouwd wordt. Op reis kom je namelijk heel veel reizigers tegen. Je ontmoet ze in de bus, trein, in hostels en op het vliegveld. Je leert ze kennen tijdens tours, het werk of in bars tijdens een Happy Hour.
Hoe mooi mijn herinneren ook zijn, het doet evengoed pijn om ze opnieuw te beleven. Het jaar reizen werd er één tjokvol ervaringen, uitersten en intensiteit, een jaar waarin ik absoluut het allerbeste uit mezelf heb weten te halen. Meer dan waar ik nu nog toe in staat ben en soms is het contrast met het hier en nu simpelweg te groot.
Als ik toekomstig thuiskomers één tip mag geven wil ik zeggen dat ze best weken- tot maandenlang mogen niksen, ...tobben en twijfelen over een een volgende stap. Teruggaan naar je "oude leventje" is riskant, want het kan lastig blijken om je nieuwe ik een plek te geven. Je bent verandert. Je hebt kanten van jezelf leren kennen welke je niet voor mogelijk hield en vaardigheden ontwikkelt waar je de wereld mee aan kunt. Denk dus even honderd keer na voordat je bij je oude werkgever solliciteert, want ze zijn niet blij met je als jij er na twee maanden achterkomt dat het tóch maar niet is wat je voor ogen had. God, voor mij heeft het ook een heleboel voordelen gehad, hoor! Ik bedoel, ik zit in een leuk team, met een 36-urige werkweek kun je jezelf en je kribbe leuk onderhouden en bovendien heeft het mijn leven weer een richting gegeven. Maar toch ben ik de dagen tot 31 juli aan het aftellen! :)

Wat maakte mijn reis nu zó intens? Wat heeft er nu voor gezorgd dat elke dag nog in mijn geheugen geprent staat alsof het gisteren was? Is dit het feit dat ik er alleen naar toe ben gegaan, compleet op mezelf aangewezen was en niemand in de buurt had om rekening mee te houden? Was het de omgeving, die fantastische andere kant van de wereld waar er door niemand verwachtingen aan me gesteld werden? Waren het de mensen, de mentaliteit, de vrijheid? Of toch de natuur? Was het een combinatie van al het genoemde?
Ik mis het enorm! Het reizen, het simpelweg gaan en staan en het ontdekken van nieuwe plaatsen, culturen en, bovenal, verhalen van mensen from all over the world. Aan de andere kant besef ik dat ik het helemaal niet hoef te missen, want dat het straks in september gewoon weer gaat beginnen. Ik ga een studie volgen waarbij ik minimaal één keer naar het buitenland moet, waarin ik dag in dag uit bezig ben met mensen en culturen. Culturele Antropologie is een studie waarin je enorm veel creativiteit kwijt kunt. Je kunt je bezighouden met het inburgeringsbeleid in Nederland, met de mensenrechten in Afrika of je onderzoekt de rol van dans en muziek binnen Zuid-Amerika.

Een mens moet positief blijven. En mijn leventje in het hier en nu is anders, maar eigenlijk niet minder leuk of fijn. Joost en ik wonen namelijk samen. Samen! Eigenlijk woonden we al praktisch samen, omdat Joost het grote deel van de week bij mij in huis verbleef. De dag dat hij officieel bij me introk is 30 juni 2008. Ik kwam die middag terug uit België en diezelfde avond zijn we gaan eten bij de Mexicaan op het Stadhuisplein. Om het te vieren! Ik weet nog dat ik die eerste dag telkens een beetje moest lachen bij het idee van écht samenwonen. Het betekent écht samen een huis delen, dag in dag uit samen slapen en samen wakker worden en niet meer zomaar kunnen zeggen: vanavond even niet. Het betekent niet alleen gezelligheid en heel veel sweet love, maar ook het stellen van compromissen en bepaalde dingen los moeten kunnen laten. Maar die keus hebben we natuurlijk heel bewust gemaakt en het bevalt tot zover grandioos!
Joost is langzaamaan al zijn spullen een plekje gaan geven en nu alles eenmaal goed en wel ingedeeld is voelt het huisje evengoed als het zijne als het mijne. Heerlijk om elke ochtend samen wakker te worden, samen te rommelen en te kibbelen over muziek of tv tijdens het eten!
Ik ben helemaal stapelgek op mijn mannetje en ik wil voor altijd met hem samenzijn, ...of dat nu in Nederland is of aan de andere kant van de wereld! :)

<3!!!

Graspop Metal Meeting 2008

Er is een tijd geweest waarin ik jaarlijks zo'n zeven festivals bezocht. Ik ging, met een veelal vaste groep, naar Pinkpop, Lowlands, Dynamo Open Air, Ozzfest, Summer Breeze, Rock Werchter, Waldrock, Graspop, Parkpop en/of Metropolis. Toen was ik trouwens nog een kleintje, 16, 17, 18 jaar oud was ik. In mijn wijde skatebroeken, kisten en strakke topjes (van de Large) met "shockerende" teksten stuiterde ik drie dagen lang het festivalterrein over, dronk ik alleen maar cola en sloeg ik werkelijk geen pit over. "Ik was me er eentje", denk ik nu als ik daarop terugkijk. Het waren zulke mooie, fijne en ongecompliceerde tijden. Ik kan me bepaalde momenten, en het gevoel bij deze momenten, nog helder voor de geest halen. Zo herinner ik me nog een pit tijdens het concert van De Heideroosjes, Parkpop 2001 geloof ik, waar er zo veel zand opstoof dat we er allemaal met bruine tanden en een kop haar vol zandkorrels uit kwamen zetten. Ik kan me tevens nog een concert van Papa Roach herinneren, waar ik zo enorm los ging dat ik het nu nog bijna kan voelen in mijn nek en in mijn benen. Dat was mijn nu-metal tijdperk, daar was ik snel overheen. Ik groeide op, leerde beter naar muziek luisteren en besloot dat nu-metal eigenlijk gewoon een hoop geschreeuw om niets was. Ik ging naar de optredens van Children of Bodom, In Extremo, Dimmu Borgir en In Flames, alleen lag mijn hart toen al volledig bij Nightwish en After Forever. After Forever, ...heb ik trouwens wel 25 keer live gezien. Nightwish heb ik tot op heden twee keer gezien, waaronder één keer met Tarja. Dat is misschien wel één van de beste, mooiste en meest intense concerten geweest waar ik ooit heen ging.

Maar goed, we hadden het over de zomerfestivals tijdens mijn ietwat vreemde puberteit. Dat waren nog eens tijden. Optimaal geluk. Concerten, muziek, maar eigenlijk nog veel meer de festivals in de zomertijd, waren mijn lust en mijn leven. Alles gaf ik er voor, ...ik heb zelfs een heel leuke baan bij de Hunkemöller opgezegd omdat ik geen vrij kreeg voor de zeven festivals waar ik toen al lang kaarten voor had gekocht.
Het laatste festival waar ik geweest ben is Graspop 2008. Hiervoor was ik alweer jaren niet naar een festival gegaan, Graspop 2004 is het op-één-na laatste festival. Dat was trouwens een briljant jaar, met Dimmu Borgir, Cradle of Filth, Therion, Iron Maiden, After Forever, In Extremo en Alice Cooper. Jezus, ..."hoe wilt u het programma precies hebben, mevrouw Koolen?"
Dit jaar was het ook zeer goed, ...ik was er samen met mijn broertje Erik naar toe gegaan. Graspop 2008 was het eerste festival voor mijn broertje en hem uit zijn dak zien gaan bij bands als Morbid Angel, Testament en Dying Fetus maakte mijn weekend opzich al de moeite waard! Ik had Erik ingeschat als een heavy/powermetalhead, maar in plaats daarvoor ging mijn kleine broer voor de snoeiharde death metal. :) Niets anders dan respect!
Iron Maiden stond er dit jaar ook weer trouwens, ...naast Kiss, Judas Priest en Sabaton. Apocalyptica stond weer trouw te spelen en verveelde mij al na een kwartier. Gelukkig waren daar Korpiklaani en In Flames om mijn weekend te laten knallen en Rose Tattoo was natuurlijk top omdat ze helemaal uit Australië kwamen om een show weg te geven. Eigenlijk best een middelmatige band, maar ik voelde me noodgedwongen uit mijn dak te gaan bij een band uit Sydney afkomstig!
Het duurde welliswaar langer om het festivalgevoel te vinden. Ik heb minder gestuiterd en meer liggen chillen op het gras. Ik zou mezelf willen beschrijven als een observerende festivalganger, ...wat een leuke positie is op een plek waar zoveel gebeurd en waar iedereen zijn maffe, lompe, dronken zelf is. Ik heb er tigtallen kleine Karinnetjes rond zien rennen. Bij de meeste concerten stond ik nu gewoon lekker in het midden van de tent en ik heb uiteindelijk maar één pit meegemaakt, die van Korpiklaani. Daar wilde ik niet omheen. Maar toen was het gevoel er ook weer helemaal: oorverdovend geluid, getrek en geduw en bijna geen lucht meer. En dan allemaal springen, schreeuwen, ...je kunt geen kant op dus je gaat, of je nu wilt of niet. Gek genoeg voelt dat vrijer dan bijna welk ander gevoel dan ook. Daar krijg ik dus mijn kicks van, herinnerde ik me weer. Where do you get your kicks from?!

Onze tent heeft het avontuur trouwens niet overleefd. Erik en ik hadden 'm zo stom geparkeerd -vlakbij de ingang van de camping en náást het wandelpad, zo hoopten we onze rakker makkelijk terug te kunnen vinden 's nachts-, met als resultaat dat er vier keer iemand bovenop onze tent is gedonderd, ...dronken. Ja, terwijl wij sliepen. En geloof mij, dat is zéér, maar dan ook zéér, kut.

Pictures!

Zoals beloofd: foto's van mijn (binnenkort ónze) kribbe!

Aanschouw! :)

Studeren

Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik maak bijna al mijn keuzes, en doe het gros van mijn uitspraken, op basis van mijn gevoel. Pas nadat ik een knoop heb doorgehakt ga ik rationeel naar mijn beslissing (of naar mijn woorden) kijken en soms gaat dit zo ver dat ik pas achteraf kan verklaren waarom ik voor bepaalde dingen gekozen heb. Gek? Tja, soms lijkt het alsof er een kleiner wezentje in mijn grote wezen woont wat precies weet wat wel en niet klopt, en wat wel en niet goed voor mij is. Eigenlijk is het dat kleinere wezentje binnenin mij dat hielp te kiezen voor een reis naar Australië. En nu besluit dat kleinere wezentje (alhoewel, ze besluit niet, ze is eigenlijk meer een raadgever vanuit de innerlijke stem, vanuit het hart) dat Karin en zij weer gaan studeren; Culturele Antropologie in Utrecht. Dat kleinere wezentje is eigenlijk reuze avontuurlijk, leeft uitbundig met hoge pieken en diepe dalen. Dat kleinere wezentje, -eigenlijk moet ik haar een naam geven-, komt altijd op haar pootjes terecht en zolang ik naar haar luister voel ik me gelukkig, intens en voldaan.
Goed toch? :)!
In principe beschrijf ik hierboven enkel en alleen dat het zinnig is om je gevoel te volgen, ...ik maak nu eenmaal graag overbodig woorden vuil.

Op school, tijdens de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, was dat mijn leerpunt. Ik maakte téveel woorden vuil. Mijn punt was altijd zeer goed duidelijk, maar de docent markeerde soms 3 of 4 pagina's geel met onderaan de laatste pagina het verzoek om het stuk tekst in te korten tot een halve pagina. Zéér, maar dan ook zéér beledigd was ik altijd. Want elke zin en elke afzonderlijke alinea van het stuk hield met elkaar verband, was met zorg uitgekozen en geplaatst en dus onmisbaar. Kunst.
"De opdracht was om antwoord te geven op de vragen uit het boek, niet een artikel te schrijven waarin ik moet speuren naar jouw antwoorden op deze vragen", reageerde een docente eens op mijn stuk over een kinderwens bij verstandelijk gehandicapten. Toch haalde ik een 8.
Schrijven is een middel, mijn manier om uit te dragen wat ik voel en, in het geval van studie, wat ik weet. Tevens mijn manier om dingen op een rij te krijgen. Woorden raken nooit op, evenals letters. Ze zijn er oneindig en tevens bestaan er oneindig veel mogelijkheden om ze te combineren. Ik dwaal af. Alweer.

Ik ben ongelooflijk blij, en ongelooflijk enthousiast, om weer te gaan studeren. September dit jaar start ik met een schakeljaar. Tijdens dit jaar is het de bedoeling dat ik een brug sla naar de masteropleiding Culturele Antropologie (of eigenlijk: Multiculturalisme in vergelijkend perspectief). Ik volg tijdens het schakeljaar in totaal acht cursussen vanuit de bacheloropleiding en ter afronding schrijf ik individueel een uitgebreid literatuuronderzoek. Ik heb me min of meer voorgenomen om de zomer van 2009 Spaans te gaan studeren in Spanje. Tijdens het zogenaamde masterjaar ga, nee... moét, ik naar het buitenland! God, wat naar... ...! Ik zal voor minimaal vier à vijf maanden veldonderzoek gaan doen en het heeft nog altijd mijn voorkeur om naar Zuid- (of midden) Amerika te gaan. In welk geval dan ook is Spaans geen overbodige luxe! :)
Ik kan me serieus waar geen beter studie, of voor later geen beter vakgebied, indenken! Reizen en schrijven, schrijven en reizen, ...dat is eigenlijk alles wat ik nog wil. Ik wil reizen, nieuwe landen ontdekken, kennis maken met mensen en culturen, verhalen horen en, jaja, ...schrijven!


Uit mijn aanmelding- motivatiebrief 10 maart 2008:

Van jongs af aan is mijn interesse uitgegaan naar de mens en diens gedragingen, leefgewoonten, religies en culturen. Ik ben geïnteresseerd in het verhaal achter een persoon, -wat beweegt iemand, wat is van invloed op gedrag en overtuiging- en ik ben daarbij sociaal en zeer betrokken ingesteld. (...) Ik ben nieuwsgierig, kritisch, neem dingen niet voor lief en ik ben geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met reizen, mensen, volkeren en culturen. Ik wil hierbij niet alleen lezen over en kijken naar een cultuur; ik wil er daadwerkelijk onderdeel van uitmaken. De opleiding aan de Universiteit Utrecht zou mij kunnen helpen om het allerbeste uit mezelf te halen en mij nieuwe inzichten en kansen te verschaffen. Mijns inziens schuilt er diep binnenin al een cultureel antropoloog in mij en ik wil er nu alles aan doen om van mijn passie mijn beroep te gaan maken!

Verpest door ruimdenkendheid

Een mooie dag vandaag. Het begon vanmorgen grauw en ik meen me te herinneren dat er regendruppels uit de lucht vielen toen ik op het punt stond om de fiets uit de schuur te pakken. Dat zou in ieder geval een goede verklaring geweest zijn waarom ik linea recta richting de bushalte aan de nabij gelegen Kaatsbaan gelopen ben.
Na een huisbezoekje, wat schrijf- en belafspraken en een moeizaam gesprek met een puber op het werk vond ik het mooi geweest voor de dag. De zon was inmiddels gaan schijnen en buiten leek alles veel interessanter te zijn dan binnen. Rond vier uur maakte ik dan ook mijn weg naar de stad, deed natuurlijk biologisch boodschappen bij De Groene Passage aan de Mariniersweg en besloot om nog een koffie te drinken bij Bagels & Beans. Dit doe ik dagelijks, in het weekend soms wel twee tot drie keer op een dag. Mijn dag is niet compleet zonder één echt heerlijke koffie in een cafétje. Lekker zitten, koffie bestellen en door het raam naar buiten kijken of een boekje doorbladeren. Ik kan mijn geluk niet op. Iedereen heeft zo zijn eigen genoegens, voor mij is dit er één. Ik schaam me dan ook niet om te vertellen dat ik zo ongeveer alle gezichten van de nabijgelegen koffiezaken in Rotterdam ken, of dat deze gezichten mij én mijn vaste recept evengoed kennen.

Goed, daar zat ik dan. Cappuccino voor mijn neus, boekje op tafel en de wereld aan me voorbij gaand. Ik kijk door het raam en heb een mooi zicht op het grote plein. Er is markt. Er gebeurt van alles, iedereen is druk, één en al bedrijvigheid.
Ik sla mijn tijdschrift over, de Psychologie, en mijn oog valt op een uitvergroot stuk tekst op pagina 49: Tijd voor jezelf zit niet in je agenda, maar in je mentaliteit. Het gaat niet om nietsdoen, maar om niets moeten. Ik lees het artikel twee keer en stop het tijdschrift van de leestafel (gelieve niet mee te nemen) in mijn tas. Een tijd geleden heb ik een discussie met iemand gevoerd over dit onderwerp. Ik denk dat veel mensen vandaag de dag vinden dat zij een te vol en hectisch bestaan leiden, te veel moeten en te weinig écht vrije, eigen tijd te besteden hebben. Je hoort mensen zo vaak zeggen dat ze "geen tijd hebben". Ik persoonlijk heb daar geen enkele last van, maar ik weet dat het leeft. Tijdens de discussie heb ik toen botweg en nogal kort door de bocht gesteld dat mensen in twee groepen te verdelen zijn: wel gestresst, niet gestresst. Ik geloof dat stress niet zozeer ontstaat door omgeving of diens factoren, maar door hoe iemand daar zelf mee omgaat. Kortom: het is de persoon zelf. Zoek stress op en gij zult vinden. Door veel van jezelf te verlangen, veel te willen en te (denken te) moeten maken we onszelf helemaal gek. Gek gemaakt door de media, door de verhalen van mensen om ons heen, willen we allemaal meedoen en met onze tijd meegaan, een zo actief en dynamisch mogelijk leven leiden, zoveel mogelijk doen in een zo kort mogelijke tijd. Werk, carrière, studeren, gezin, activiteiten ondernemen met je lief en je kids, sport, vrienden, reizen, cursussen, hobby's en uitgaan... We willen het allemaal hebben. En dan willen we er ook nog eens fantastisch uitzien en door iedereen aardig gevonden worden. Ik vraag me persoonlijk af wat het oplevert, of het een mens uiteindelijk echt voldaan en gelukkig maakt. Want serieus, als ik nu een vriendin bel om te vragen of ze vanavond, anders morgenavond, bij me wil komen eten krijg ik steevast een dag in de volgende week voorgesteld, en dan mag ik nog van geluk spreken. Alles gaat vandaag de dag volgens de agenda. Alles staat vast, lijkt al gepland te zijn en er komt steeds minder ruimte voor spontaniteit of gewoon even lekker helemaal niks.

Ik geloof er niet in, ik geloof dat een dergelijke manier van het inrichten van je leven ervoor zorgt dat de kwaliteit ervan geleidelijk aan steeds verder afneemt en dat je als persoon het risico loopt om je leeg en ongelukkig te gaan voelen. Want uiteindelijk beland je in een soort cirkel: je blijft doorgaan om je eigen tjokvolle leventje bij te kunnen benen en daardoor blijft je leventje altijd even tjokvol, zo niet voller. Maar we zijn allemaal doodsbang dat we straks op ons sterfbed liggen en denken: "goh, misschien heb ik niet ten volste geleefd, misschien heb ik niet alles uit mijn leven gehaald wat er in gezeten heeft. Had ik nu maar...". Maar de grap is dat het zo niet werkt. De truc zit 'm volgens mij in het leven voor het moment. Leven voor het moment en genieten van het moment. Hier en nu. Dus niet met je gedachten al bij de volgende afspraak zijn terwijl je bij je schoonmoeder op de bank een kop koffie drinkt, of tijdens een gezellige avond in de kroeg met vrienden vroeg naar huis gaan omdat morgen weer een drukke dag zal worden. Morgen komt vanzelf, hoe dan ook, maar nu komt nooit meer terug.

Ik kan een hele dag niksdoen en er enorm van genieten. Althans..., wat is niksdoen eigenlijk? Ik kan met een muziekje op de hele dag door de haven wandelen. Ik zit graag met een boekje op een terras, terwijl er eigenlijk andere dingen zijn waar ik voor ingeroosterd stond. Ik kan volledig lantefanteren en uiteindelijk terugkijken op een reuze leuke en fijne dag waarin ik geen van mijn verantwoordelijkheden genomen heb, maar wel heb genoten van mijn tijd. En dat is een zegen. Vrijheid. Het is een mentaliteit en deze zou verward kunnen worden met luiheid, onverschilligheid en desinteresse, maar in feite kan ik me gewoonweg niet meer vinden in onze heersende opvattingen, over wat moet of zou moeten. In feite wil ik niet meer mee met de stroom en dit tempo. Ik leef mijn eigen leven en ontwikkel mijn eigen prioriteiten en ideeën, mijn eigen, soms afwijkende, opvattingen over ons wereldje. Ik heb me een tijdlang afgevraagd wat er mis met mij is en nog vraag ik me af of ik ooit in staat zal zijn om naar behoren te functioneren binnen de maatstaven van de Nederlandse maatschappij. Eigenlijk denk ik dat ik altijd al zo geweest ben, maar me voorheen meer gedroeg naar de rollen die me werden toegeschoven. Braaf doen wat er van je verwacht wordt (zoals iedereen dat doet, daar ben ik van overtuigd). Ik geloof dat ik gewoon te veel weet, mijn horizon ben gaan verbreden en teveel ben gaan (in)zien.
En wanneer je breed kijkt geloof je op den duur niet meer in één systeem.
Verpest door ruimdenkendheid! ;-)

Waarvoor eigenlijk?

Joost maakte mij vorige week bekend met een nieuwtje vanuit de astronomie:

"Astronomen van het Nederlands ruimteonderzoeksinstituut SRON hebben delen van het kosmische web ontdekt. Wetenschappers speculeren al jarenlang over het bestaan van een draadachtige structuur van gassen in het heelal. Met behulp van een ruimtetelescoop is het gelukt de verborgen materie vast te leggen."

Weer iets nieuws! Een énorme ontdekking na jarenlang onderzoek, maar slechts een minuscuul stukje van de puzzel.
Alhoewel ik allerminst verstand heb van kosmologie of sterrenkunde vind ik het heelal een buitengewoon fascinerend onderwerp. De enormiteit, de eeuwigheid en oneindigheid en alle mysteries rondom blijven stof tot nadenken geven. Het heelal zou 14 miljard jaar geleden ontstaan zijn, ...plusminus, want we kijken niet op een jaartje. Veel wetenschappers denken dat er voor de zogenaamde oerknal, of de Big Bang, simpelwel niets was, ...geen tijd en geen ruimte, niets. Vreemd, want er moet toch ergens al materiaal en energie bestaan hebben om zo'n oerknal überhaupt in werking te kunnen zetten? Iets kan niet uit niets ontstaan, er moet minimaal iets zijn en dan is er onmogelijk niets meer. Ik vind de betekenis van het woord niets heel moeilijk te bevatten in deze context...
Goed, de aarde ontstond 4,57 miljard jaar geleden volgens mijn meest betrouwbare bronnen en het uiteindelijke aardse leven (organismen) ontstond nog eens een miljard jaartjes later. Verwacht wordt nu dat de aarde over zo'n 5 miljard jaar simpelweg zal vergaan. We zullen opgewarmd worden tot 2000 °C en dat is geen fijn temperatuurtje om in te werken of bij in de tuin te zitten. Het is nog maar de vraag of de mensheid dan elders verder kan broeden, als wij in de eerste plaats dan nog bestaan in onze huidige vorm, want ook alle buitenplaneten zullen tegen die tijd enorm opgewarmd zijn. Waarschijnlijk gaan we gewoon allemaal dood. Weg. Leeg. Niets.
Al google-end stuitte ik op de term multiversum. Deze term verwijst naar het idee of concept dat er naast het zichtbare heelal waar we in leven nog vele, volgens sommigen oneindig veel, andere universa zijn. Kortom: dit zou niet het énige heelal zijn wat er bestaat!
Ik trek op dit punt een aantal conclusies:
- We weten eigenlijk maar heel weinig zeker.
- Begrippen als niets, eeuwig, en oneindig zijn lege, nietszeggende begrippen voor ons, wij kunnen ons weinig voorstellen bij een bestaan zonder tijd en ruimte.
- Het is simpelweg onmogelijk om iets te begrijpen en te doorgronden als je er zelf een mini- mini- miniscuul onderdeeltje van uitmaakt.
- Hoe meer wij te weten komen, hoe meer we ons tevens realiseren dat we eigenlijk helemaal niets weten. Dat is heel algemeen gesteld.

Waar gaat deze post heen? Wat is mijn punt?
Wij, de mens hier op aarde, zijn feitelijk maar heel erg klein. In dat grote heelal, misschien dus slechts één van de oneindige miljarden universa, hebben wij een planeet genaamd aarde. Die naam hebben we trouwens helemaal zelf bedacht. Niemand weet waarom we hier zijn, waarom de mens en de aarde überhaupt ontstaan zijn en waarom juist wij nu hier leven. Logischerwijs bestaat er ook geen eenduidig antwoord op de vraag hoe we ons leven hier invulling moeten geven, wat nu eigenlijk goed en wat kwaad is. Niemand weet het fijne van het grote plan, de zin van ons bestaan, al denken hele groepen wijsneuzen dat ze de wijsheid en zekerheid in pacht hebben aan de hand van verhaaltjes die ze ergens opgepikt hebben. Maar daar kunnen ze ook niks aan doen, de mens wil nu eenmaal graag alles weten, begrijpen en verklaren (en vervolgens beheersen en aanpassen naar eigen gemak), dat zit in de aard van het beestje. En blijkt dit niet te lukken, dan gaan we ons alsnog naar de zelf opgezette "waarheid" gedragen en maken we mensen met een ander idee het leven zo zuur mogelijk. Dictators en machtwellustelingen stonden op, priesters en politiek leiders verkondigen ons de waarheid en besluiten wie tegen wie en waarvoor vecht en niemand hoeft meer voor zichzelf te denken. Alles wordt vandaag de dag beheerst, zowel mens als natuur, niks mag meer zijn zoals het eigenlijk is.
Logisch en natuurlijk is het feit dat systemen zich vormen aan de hand van (nieuwe) omstandigheden, maar sta er eens bij stil. Kijk eens om je heen en bedenk je wat de mens in plusminus een half miljoen jaar tijd aan verandering heeft aangebracht. En nog, want we leven met z'n allen in een inmens gecompliceerde wereld waarin we simpelweg afhankelijk zijn geworden van (nieuwe) wetten, regels en georganiseerde systemen waarin we allemaal noodgedwongen meedraaien, want uiteindelijk is het nog net als toen we apen waren: eten, of gegeten worden.
Uiteindelijk zijn we nog net zo klein als aan het begin van deze post. Nog altijd niets meer dan aardse organismen in dat grote, oneindige heelal waarvan we niet weten waar 't toe dient. Hoe wijs en ontwikkeld we ook zijn, hoe vér we ook denken te zijn, we weten nog steeds helemaal niks en straks versmelten we gewoon lekker met de grote massa. Het maakt allemaal geen ene fuck uit. We zijn uit op vooruitgang, simpelweg omdat we die mogelijkheden zien en omdat we er verslaafd aan zijn geraakt. Vooruitgang is echter tevens achteruitgang en uiteindelijk, zo blijkt, worden wij slachtoffer. Wij kunnen onze aarde wel willen en blijven beheersen, maar evengoed zijn we afhankelijk van de aarde en van alle aardse bronnen. Iets waar men onderdeel van uitmaakt valt nooit 100% te bevatten óf te beheersen.
Bekijk eens wat er eigenlijk voor een chaos ontstaan is: oorlog door de jaren heen, in de hele wereld, duizenden mensen sterven vandaag de dag voor niets, er is depressiviteit, stress, mensen raken op, overspannen, psychisch ziek, moe en/of volledig het spoor bijster. Knettergek worden we met z'n allen, ...en waarvoor eigenlijk? Alles vandaag de dag draait om macht, uiterlijke schijn en materialisme, niet meer om wat echt is. En ondertussen helpen we de aarde met z'n allen naar een vroegtijdig einde toe...

Dit is geen depressieve, pessimistische post, juist allesbehalve dat. Wat ik wil zeggen is: Mensen, later we het toch gewoon leuk maken met elkaar! Laten we plezier maken, gelukkig zijn, genieten van elkaar, van het leven en van onze mooie natuur en laten we vooral stoppen met ons druk maken over al die onbelangrijke zaken die we zelf bedacht en opgezet hebben. Vergeet die stress, het is allemaal heus niet zo belangrijk. Laten we elkaar waarderen en respecteren, leren van elkaar en dankbaar zijn voor het feit dat we hier op aarde mogen zijn. Het enige wat de mensheid namelijk behoort te doen, puur dierlijk, is leven, wij hebben het leven alleen onnodig ingewikkeld gemaakt.

Volendam en Edam

Volgens het KNMI was het vandaag de warmste pinksterdag in 23 jaar tijd! Bijna 26 graden werd het (in 1985 werd het 28,5 graden) en het was loeiheet. Poeh zeg! :)
Terwijl de rest van Nederland aan lag te bakken op het balkon/in de tuin of zichzelf alvast gaar stoomde in de file op weg naar Kijkduin of Scheveningen besloten Joost en ik een kijkje te nemen in Volendam aan het IJsselmeer. Volendam?! Hoe kom je in godsnaam in Volendam terecht of überhaupt op het absurde idee?! .., hoor ik mensen denken, maar dit kleine gezellige dorpje is eigenlijk reuzeleuk en hartstikke toeristisch! Haringhappers vanuit het hele land en busladingen vol Japanners met blitse en flitsende camera's liepen er in het rond! Joost en ik hebben door de straatjes en over de dijk gedarteld totdat wij Volendam wel zat waren en vervolgens reden we door naar Edam. Edam van de kaas, jawel! De kaasmarkt deed het vandaag helaas niet, maar als vergelijkbaar alternatief maakten we een wandelingetje op het kerkhof van Edam..
En zie hier, ...de kater van Edam! Hij vond mij lief! :)



En mijn blije lief.. <3

Into the wild

Verhalen worden vaak pas interessant en noemenswaardig als de afloop tragisch is. De hoofdrolspeler moet op de één of andere manier doodgaan, of op zijn minst door een hel gaan, wil de kijker of luisteraar van het verhaal de achterliggende boodschap bevatten, of zich diep van binnen geraakt voelen door het diepere motto van het verhaal. We moeten het voelen om het te begrijpen, zo blijkt. Vaak zijn verhalen met een happy ending simpelweg niet aangrijpend genoeg. In ieder geval niet voor verfilming...

In dat geval is het misschien goed dat Chris McCandless in 1992 het loodje legde, anders was zijn film er nooit gekomen. Wie weet had 'ie alles uit zijn leven gehaald wat er te leven viel, maar misschien ook niet. We zullen het nooit weten. Ik denk dat zijn verhaal er één is waar een ieder zich in zal herkennen. Tevens één waar een ieder een eigen interpretatie aan zal mogen geven. Het betreft een verhaal over het (willen) ontvluchten van een kortzichtige, materialistische maatschappij waar men verkeerde prioriteiten stelt aan zichzelf en aan elkaar, en waar men niet meer weet wat er werkelijk toe doet. Weigeren om een voorbestemde rol in het systeem te spelen, maar in plaats daarvan op zoek te gaan naar jezelf en naar hetgeen waar jij voor staat. En daarvoor alles achterlaten. Een diep verlangen. Een enorme passie voor vrijheid. Échte vrijheid. Gepaard met echte eenzaamheid...

Het is een prachtige film, ...ga 'm zien!

Zomaar!

De tijd is rijp voor een post! Of eigenlijk is de tijd rijp om dit blog weer een nieuw leven in te blazen, ...it's been a while. Want weet je, om te bloggen moet je het idee hebben dat er omtrent jou wat zinnigs te melden valt, of toch in ieder geval leven in de veronderstelling dat jij en je leven enige waarde hebben voor de buitenwereld. En aan die indruk ontbrak het mij de afgelopen tijd. Ik had ineens drie verschillende levens die maar moeizaam met elkaar te verbinden bleken te zijn en waarvan ik er geen één leek te leven: ik had een leven vóór Australië, een leven op weg en een leven ná Australië. Het duurde even om alles in zijn geheel weer een plek te geven, om mezelf een plek terug te geven. Maar inmiddels ben ik dan trots om te mogen verkondigen dat ik mijn leven weer op rails en mijn optimisme hervonden heb: Karin's back.

Eigenlijk is alles buitengewoon dynamisch geweest de afgelopen maanden. De eerste paar weken na mijn thuiskomst heb ik overal en nergens gewerkt. Zo stond ik op een maffe donderdagavond achter de bar van de Irish Pub, kwam ik via het uitzendburau terecht in een tehuis voor volwassen verstandelijk gehandicapten en later, via een ander bureau, op een kinderdagverblijf in Capelle. Ik solliciteerde me rot, maar wilde eigenlijk helemaal nergens werken. Dit resulteerde erin dat ik telkens de boot afhield als een baantje gevaarlijk dichtbij kwam. Ik belandde uiteindelijk via via weer op mijn oude werkstek bij MEE Rotterdam, vond de liefde terug bij Joost en vond op de valreep een leuk huisje in Rotterdam-zuid. Veel mensen zouden nu zeggen: huisje, boompje, beestje: Karin is goed en wel gesetteld en heeft de zaken voor elkaar, zo ik niet! Als je me kent weet je beter.
Goed. Vrienden kwamen en gingen ondertussen, niet al mijn vriendschappen bleken de noodgedwongen "break" van een jaar te hebben doorstaan, andere vriendschappen waren er juist door gesterkt. Hier en daar ging ik uit, bezocht concerten en maakte kleine tripjes. Brussel en Londen zijn aan de orde geweest.
En nu... heb ik mijn baan bij MEE Rotterdam, jeugdzorg- hulpverlening, alweer opgezegd om te gaan studeren. Eind juli stap ik op om begin september te starten met een studie Culturele Antropologie in Utrecht! Soms heeft het gewoon even tijd nodig om te beseffen wat je wel en niet wilt. Al vrij vroeg na mijn terugkeer op de werkvloer realiseerde ik me dat ik nog maar nauwelijks in staat ben om me de problemen van andere mensen aan te trekken, laat staan ze tot mijn verantwoordelijkheid te maken. Tja, dat is wat reizen met mij deed: het maakte me een stukje egoïstischer en hulpverleners dienen niet egoïstisch te zijn! Dus ik besloot om weer iets 100% en alleen voor mezelf te gaan doen. Het roer om, ...dus ik ga weer studeren!
En dat is nog niet alles, ...nee! Joost en ik gaan samenwonen. Binnenkort. Zsm! Oja, en ik dans buik! ;-)
Alles is heerlijk, nu ik weer lekker in mijn vel zit en mezelf weer in alle puurheid gevonden heb!

Fijne vooruitzichten, liefde, vakantie ... de zomer kan nu echt beginnen! <3