Into the wild

Verhalen worden vaak pas interessant en noemenswaardig als de afloop tragisch is. De hoofdrolspeler moet op de één of andere manier doodgaan, of op zijn minst door een hel gaan, wil de kijker of luisteraar van het verhaal de achterliggende boodschap bevatten, of zich diep van binnen geraakt voelen door het diepere motto van het verhaal. We moeten het voelen om het te begrijpen, zo blijkt. Vaak zijn verhalen met een happy ending simpelweg niet aangrijpend genoeg. In ieder geval niet voor verfilming...

In dat geval is het misschien goed dat Chris McCandless in 1992 het loodje legde, anders was zijn film er nooit gekomen. Wie weet had 'ie alles uit zijn leven gehaald wat er te leven viel, maar misschien ook niet. We zullen het nooit weten. Ik denk dat zijn verhaal er één is waar een ieder zich in zal herkennen. Tevens één waar een ieder een eigen interpretatie aan zal mogen geven. Het betreft een verhaal over het (willen) ontvluchten van een kortzichtige, materialistische maatschappij waar men verkeerde prioriteiten stelt aan zichzelf en aan elkaar, en waar men niet meer weet wat er werkelijk toe doet. Weigeren om een voorbestemde rol in het systeem te spelen, maar in plaats daarvan op zoek te gaan naar jezelf en naar hetgeen waar jij voor staat. En daarvoor alles achterlaten. Een diep verlangen. Een enorme passie voor vrijheid. Échte vrijheid. Gepaard met echte eenzaamheid...

Het is een prachtige film, ...ga 'm zien!