Waarvoor eigenlijk?

Joost maakte mij vorige week bekend met een nieuwtje vanuit de astronomie:

"Astronomen van het Nederlands ruimteonderzoeksinstituut SRON hebben delen van het kosmische web ontdekt. Wetenschappers speculeren al jarenlang over het bestaan van een draadachtige structuur van gassen in het heelal. Met behulp van een ruimtetelescoop is het gelukt de verborgen materie vast te leggen."

Weer iets nieuws! Een énorme ontdekking na jarenlang onderzoek, maar slechts een minuscuul stukje van de puzzel.
Alhoewel ik allerminst verstand heb van kosmologie of sterrenkunde vind ik het heelal een buitengewoon fascinerend onderwerp. De enormiteit, de eeuwigheid en oneindigheid en alle mysteries rondom blijven stof tot nadenken geven. Het heelal zou 14 miljard jaar geleden ontstaan zijn, ...plusminus, want we kijken niet op een jaartje. Veel wetenschappers denken dat er voor de zogenaamde oerknal, of de Big Bang, simpelwel niets was, ...geen tijd en geen ruimte, niets. Vreemd, want er moet toch ergens al materiaal en energie bestaan hebben om zo'n oerknal überhaupt in werking te kunnen zetten? Iets kan niet uit niets ontstaan, er moet minimaal iets zijn en dan is er onmogelijk niets meer. Ik vind de betekenis van het woord niets heel moeilijk te bevatten in deze context...
Goed, de aarde ontstond 4,57 miljard jaar geleden volgens mijn meest betrouwbare bronnen en het uiteindelijke aardse leven (organismen) ontstond nog eens een miljard jaartjes later. Verwacht wordt nu dat de aarde over zo'n 5 miljard jaar simpelweg zal vergaan. We zullen opgewarmd worden tot 2000 °C en dat is geen fijn temperatuurtje om in te werken of bij in de tuin te zitten. Het is nog maar de vraag of de mensheid dan elders verder kan broeden, als wij in de eerste plaats dan nog bestaan in onze huidige vorm, want ook alle buitenplaneten zullen tegen die tijd enorm opgewarmd zijn. Waarschijnlijk gaan we gewoon allemaal dood. Weg. Leeg. Niets.
Al google-end stuitte ik op de term multiversum. Deze term verwijst naar het idee of concept dat er naast het zichtbare heelal waar we in leven nog vele, volgens sommigen oneindig veel, andere universa zijn. Kortom: dit zou niet het énige heelal zijn wat er bestaat!
Ik trek op dit punt een aantal conclusies:
- We weten eigenlijk maar heel weinig zeker.
- Begrippen als niets, eeuwig, en oneindig zijn lege, nietszeggende begrippen voor ons, wij kunnen ons weinig voorstellen bij een bestaan zonder tijd en ruimte.
- Het is simpelweg onmogelijk om iets te begrijpen en te doorgronden als je er zelf een mini- mini- miniscuul onderdeeltje van uitmaakt.
- Hoe meer wij te weten komen, hoe meer we ons tevens realiseren dat we eigenlijk helemaal niets weten. Dat is heel algemeen gesteld.

Waar gaat deze post heen? Wat is mijn punt?
Wij, de mens hier op aarde, zijn feitelijk maar heel erg klein. In dat grote heelal, misschien dus slechts één van de oneindige miljarden universa, hebben wij een planeet genaamd aarde. Die naam hebben we trouwens helemaal zelf bedacht. Niemand weet waarom we hier zijn, waarom de mens en de aarde überhaupt ontstaan zijn en waarom juist wij nu hier leven. Logischerwijs bestaat er ook geen eenduidig antwoord op de vraag hoe we ons leven hier invulling moeten geven, wat nu eigenlijk goed en wat kwaad is. Niemand weet het fijne van het grote plan, de zin van ons bestaan, al denken hele groepen wijsneuzen dat ze de wijsheid en zekerheid in pacht hebben aan de hand van verhaaltjes die ze ergens opgepikt hebben. Maar daar kunnen ze ook niks aan doen, de mens wil nu eenmaal graag alles weten, begrijpen en verklaren (en vervolgens beheersen en aanpassen naar eigen gemak), dat zit in de aard van het beestje. En blijkt dit niet te lukken, dan gaan we ons alsnog naar de zelf opgezette "waarheid" gedragen en maken we mensen met een ander idee het leven zo zuur mogelijk. Dictators en machtwellustelingen stonden op, priesters en politiek leiders verkondigen ons de waarheid en besluiten wie tegen wie en waarvoor vecht en niemand hoeft meer voor zichzelf te denken. Alles wordt vandaag de dag beheerst, zowel mens als natuur, niks mag meer zijn zoals het eigenlijk is.
Logisch en natuurlijk is het feit dat systemen zich vormen aan de hand van (nieuwe) omstandigheden, maar sta er eens bij stil. Kijk eens om je heen en bedenk je wat de mens in plusminus een half miljoen jaar tijd aan verandering heeft aangebracht. En nog, want we leven met z'n allen in een inmens gecompliceerde wereld waarin we simpelweg afhankelijk zijn geworden van (nieuwe) wetten, regels en georganiseerde systemen waarin we allemaal noodgedwongen meedraaien, want uiteindelijk is het nog net als toen we apen waren: eten, of gegeten worden.
Uiteindelijk zijn we nog net zo klein als aan het begin van deze post. Nog altijd niets meer dan aardse organismen in dat grote, oneindige heelal waarvan we niet weten waar 't toe dient. Hoe wijs en ontwikkeld we ook zijn, hoe vér we ook denken te zijn, we weten nog steeds helemaal niks en straks versmelten we gewoon lekker met de grote massa. Het maakt allemaal geen ene fuck uit. We zijn uit op vooruitgang, simpelweg omdat we die mogelijkheden zien en omdat we er verslaafd aan zijn geraakt. Vooruitgang is echter tevens achteruitgang en uiteindelijk, zo blijkt, worden wij slachtoffer. Wij kunnen onze aarde wel willen en blijven beheersen, maar evengoed zijn we afhankelijk van de aarde en van alle aardse bronnen. Iets waar men onderdeel van uitmaakt valt nooit 100% te bevatten óf te beheersen.
Bekijk eens wat er eigenlijk voor een chaos ontstaan is: oorlog door de jaren heen, in de hele wereld, duizenden mensen sterven vandaag de dag voor niets, er is depressiviteit, stress, mensen raken op, overspannen, psychisch ziek, moe en/of volledig het spoor bijster. Knettergek worden we met z'n allen, ...en waarvoor eigenlijk? Alles vandaag de dag draait om macht, uiterlijke schijn en materialisme, niet meer om wat echt is. En ondertussen helpen we de aarde met z'n allen naar een vroegtijdig einde toe...

Dit is geen depressieve, pessimistische post, juist allesbehalve dat. Wat ik wil zeggen is: Mensen, later we het toch gewoon leuk maken met elkaar! Laten we plezier maken, gelukkig zijn, genieten van elkaar, van het leven en van onze mooie natuur en laten we vooral stoppen met ons druk maken over al die onbelangrijke zaken die we zelf bedacht en opgezet hebben. Vergeet die stress, het is allemaal heus niet zo belangrijk. Laten we elkaar waarderen en respecteren, leren van elkaar en dankbaar zijn voor het feit dat we hier op aarde mogen zijn. Het enige wat de mensheid namelijk behoort te doen, puur dierlijk, is leven, wij hebben het leven alleen onnodig ingewikkeld gemaakt.

Volendam en Edam

Volgens het KNMI was het vandaag de warmste pinksterdag in 23 jaar tijd! Bijna 26 graden werd het (in 1985 werd het 28,5 graden) en het was loeiheet. Poeh zeg! :)
Terwijl de rest van Nederland aan lag te bakken op het balkon/in de tuin of zichzelf alvast gaar stoomde in de file op weg naar Kijkduin of Scheveningen besloten Joost en ik een kijkje te nemen in Volendam aan het IJsselmeer. Volendam?! Hoe kom je in godsnaam in Volendam terecht of überhaupt op het absurde idee?! .., hoor ik mensen denken, maar dit kleine gezellige dorpje is eigenlijk reuzeleuk en hartstikke toeristisch! Haringhappers vanuit het hele land en busladingen vol Japanners met blitse en flitsende camera's liepen er in het rond! Joost en ik hebben door de straatjes en over de dijk gedarteld totdat wij Volendam wel zat waren en vervolgens reden we door naar Edam. Edam van de kaas, jawel! De kaasmarkt deed het vandaag helaas niet, maar als vergelijkbaar alternatief maakten we een wandelingetje op het kerkhof van Edam..
En zie hier, ...de kater van Edam! Hij vond mij lief! :)



En mijn blije lief.. <3

Into the wild

Verhalen worden vaak pas interessant en noemenswaardig als de afloop tragisch is. De hoofdrolspeler moet op de één of andere manier doodgaan, of op zijn minst door een hel gaan, wil de kijker of luisteraar van het verhaal de achterliggende boodschap bevatten, of zich diep van binnen geraakt voelen door het diepere motto van het verhaal. We moeten het voelen om het te begrijpen, zo blijkt. Vaak zijn verhalen met een happy ending simpelweg niet aangrijpend genoeg. In ieder geval niet voor verfilming...

In dat geval is het misschien goed dat Chris McCandless in 1992 het loodje legde, anders was zijn film er nooit gekomen. Wie weet had 'ie alles uit zijn leven gehaald wat er te leven viel, maar misschien ook niet. We zullen het nooit weten. Ik denk dat zijn verhaal er één is waar een ieder zich in zal herkennen. Tevens één waar een ieder een eigen interpretatie aan zal mogen geven. Het betreft een verhaal over het (willen) ontvluchten van een kortzichtige, materialistische maatschappij waar men verkeerde prioriteiten stelt aan zichzelf en aan elkaar, en waar men niet meer weet wat er werkelijk toe doet. Weigeren om een voorbestemde rol in het systeem te spelen, maar in plaats daarvan op zoek te gaan naar jezelf en naar hetgeen waar jij voor staat. En daarvoor alles achterlaten. Een diep verlangen. Een enorme passie voor vrijheid. Échte vrijheid. Gepaard met echte eenzaamheid...

Het is een prachtige film, ...ga 'm zien!

Zomaar!

De tijd is rijp voor een post! Of eigenlijk is de tijd rijp om dit blog weer een nieuw leven in te blazen, ...it's been a while. Want weet je, om te bloggen moet je het idee hebben dat er omtrent jou wat zinnigs te melden valt, of toch in ieder geval leven in de veronderstelling dat jij en je leven enige waarde hebben voor de buitenwereld. En aan die indruk ontbrak het mij de afgelopen tijd. Ik had ineens drie verschillende levens die maar moeizaam met elkaar te verbinden bleken te zijn en waarvan ik er geen één leek te leven: ik had een leven vóór Australië, een leven op weg en een leven ná Australië. Het duurde even om alles in zijn geheel weer een plek te geven, om mezelf een plek terug te geven. Maar inmiddels ben ik dan trots om te mogen verkondigen dat ik mijn leven weer op rails en mijn optimisme hervonden heb: Karin's back.

Eigenlijk is alles buitengewoon dynamisch geweest de afgelopen maanden. De eerste paar weken na mijn thuiskomst heb ik overal en nergens gewerkt. Zo stond ik op een maffe donderdagavond achter de bar van de Irish Pub, kwam ik via het uitzendburau terecht in een tehuis voor volwassen verstandelijk gehandicapten en later, via een ander bureau, op een kinderdagverblijf in Capelle. Ik solliciteerde me rot, maar wilde eigenlijk helemaal nergens werken. Dit resulteerde erin dat ik telkens de boot afhield als een baantje gevaarlijk dichtbij kwam. Ik belandde uiteindelijk via via weer op mijn oude werkstek bij MEE Rotterdam, vond de liefde terug bij Joost en vond op de valreep een leuk huisje in Rotterdam-zuid. Veel mensen zouden nu zeggen: huisje, boompje, beestje: Karin is goed en wel gesetteld en heeft de zaken voor elkaar, zo ik niet! Als je me kent weet je beter.
Goed. Vrienden kwamen en gingen ondertussen, niet al mijn vriendschappen bleken de noodgedwongen "break" van een jaar te hebben doorstaan, andere vriendschappen waren er juist door gesterkt. Hier en daar ging ik uit, bezocht concerten en maakte kleine tripjes. Brussel en Londen zijn aan de orde geweest.
En nu... heb ik mijn baan bij MEE Rotterdam, jeugdzorg- hulpverlening, alweer opgezegd om te gaan studeren. Eind juli stap ik op om begin september te starten met een studie Culturele Antropologie in Utrecht! Soms heeft het gewoon even tijd nodig om te beseffen wat je wel en niet wilt. Al vrij vroeg na mijn terugkeer op de werkvloer realiseerde ik me dat ik nog maar nauwelijks in staat ben om me de problemen van andere mensen aan te trekken, laat staan ze tot mijn verantwoordelijkheid te maken. Tja, dat is wat reizen met mij deed: het maakte me een stukje egoïstischer en hulpverleners dienen niet egoïstisch te zijn! Dus ik besloot om weer iets 100% en alleen voor mezelf te gaan doen. Het roer om, ...dus ik ga weer studeren!
En dat is nog niet alles, ...nee! Joost en ik gaan samenwonen. Binnenkort. Zsm! Oja, en ik dans buik! ;-)
Alles is heerlijk, nu ik weer lekker in mijn vel zit en mezelf weer in alle puurheid gevonden heb!

Fijne vooruitzichten, liefde, vakantie ... de zomer kan nu echt beginnen! <3