Dé Studie.

Oké, vooruit, nog een post.

3 september was de dag der introductie aan de Universiteit Utrecht. Mijn kladblok en ik zaten keurig op tijd in de afgesproken collegezaal te wachten op wat komen ging. Aangezien ik een relatief kleine pre-master volg werd de hele groep bij elkaar gezet. Allemaal leuke mensen; jong, trendy en reislustig, net zoals ik. Raar, maar ik had gerekend op geitenwollen sokken, jongens met warrig of ontploft haar (alhoewel we er daar een exemplaar van hebben) en meiden met wandelschoenen type B (of misschien zelfs wel C) en een rugzak van Nomad. Allemaal geslaagd in het vermijden van de concrete zaken des levens, dat type. Maar dat is dus niet zo, ...warempel, het zijn allemaal heel normale mensen, net zoals jij en ik.
Tijdens de introductiedag kregen we te horen dat de Universiteit niet alleen je sociale status zou verhogen, maar dat het ook nog eens ontzettend zwaar en moeilijk was. We kregen te horen dat we geacht werden keihard te leren en als we dat niet deden was dat pech en helemaal onze eigen verantwoordelijkheid. We waren immers geen kleine kinderen mee en als we aan het handje genomen wilde worden dan was daar (waar?) de deur. En als we toch besloten om te blijven moesten we onszelf wel aanleren om heel moeilijke woorden te gaan gebruiken, want het was niet de bedoeling dat de koffiejuffrouw in de kantine zou gaan begrijpen waar wij ons over bogen. Goed, ik dik het een beetje aan. Mensen die me kennen weten dat ik alles aandik of juist aandun, omdat dat de enige wijze is waarop ik mijn chaotische bestaan in termen van zwart en wit overzichtelijk kan maken. Maar eigenlijk kwam het praatje wel hierop neer, ...de coordinator van de pre-master wilde wel een zeker punt (dit punt) duidelijk maken.

Het heeft trouwens wel gewerkt. Nog voor aanvang van mijn eerste hoorcollege Methoden en Technieken had ik alle stof gelezen, alle (proef)opdrachten gemaakt en alle theorievragen uit het boek verwerkt. Tot op de dag van vandaag ben ik goed bij, ik lever al mijn opdrachten netjes in en ik heb zelfs al een 8 gehaald voor de eerste opzet van een fictief onderzoek! Het heeft me wel wat stress gekost hoor! Ik zou liegen als ik zou vertellen dat dit niet zo was. Vooral de eerste twee weken vroeg ik me wel eens af: Jezus Karin, wat heb je jezelf nu weer op de hals gehaald? Maar dat gevoel is weg, omdat ik er langzaam maar zeker van overtuigd begin te raken dat ik dit niveau wel aankan. Dus: relaxt, stress staat alleen maar in de weg!

xxx