Gaan en staan

Terugdenkend aan vakanties van vroeger realiseer ik me hoeveel ik vergeten ben. Dat vergeten begint met de namen. De naam van het plaatselijke treinstation, namen van dorpen, straten en bezienswaardigheden. Je vergeet de naam van de camping waar je stond, evenals de namen van de lokale pubs en plaatselijke lekkernijen. Daarom zijn plakboeken zo'n uitkomst, maar zelfs dan moet je soms je hersenen kraken om je dat leuke kustplaatsje ook daadwerkelijk voor de geest te kunnen halen. Heeft allemaal te maken met het feit dat je die informatie in het dagelijks leven -ná de vakantie- simpelweg niet meer nodig hebt of kunt gebruiken en het dus alleen maar kostbare hersencapaciteit inneemt.

5 september 2006 stapte ik in het vliegtuig en vloog ik via Londen en Singapore helemaal naar Sydney. Het werd een reis van een jaar. 9 september 2007 zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Bijzonder is in dit geval dat ik álles nog weet. Ik kan me de naam herinneren van elk willekeurig persoon waar ik kennis mee gemaakt heb, ik herinner me de namen en bijzonderheden van elk dorpje of stadje waar ik gestopt danwel doorheen gereden ben, ik weet nog (oké, ...zo ongeveer) wat er op de informatiebordjes in de musea stond en ik weet nog precies in welk hostel ik waar zat én via welke weg ik er moest komen. Maar bovenal kan ik het nog allemaal voor me zien. Als ik nu mijn ogen sluit sta ik weer voor mijn hostel aan Kent Street en pak ik de trein van Town Hall naar Bondi Junction. Ongelooflijk hoe snel tijd voorbij gaat. Als ik opnieuw mijn ogen sluit loop ik door de Woolworths op zoek naar het minimale aan boodschappen -want het werd immers tóch altijd gejat!-, of ik zit achterin de bus met Icehouse -Great Southern Land- vanuit de speakers en ik kijk uit over een rood landschap bestaande uit zand, rotsen en oneindigheid. Ik loop richting de mooiste waterval ter wereld. Ik slaap die nacht in een swag onder de sterrenhemel en ik hoor het gejank van wilde honden. Met Vicky en Gary struin ik door de foodcourt van een winkelcentrum ongeveer zes keer zo groot als Alexandrium I, II en III bij elkaar op zoek naar een bak nacho's mét guacamole. Ik kon niet zonder mijn nacho's, alhoewel ik nu ontdekt heb dat ik ze zelf toch het áller- álleslekkerst maak!

Weet je, ik realiseer me dat ik iets ongelooflijks heb meegemaakt. Een unieke ervaring, één die maar heel weinig mensen met me kunnen delen. Dat is iets waar je pas achter komt als je thuis bent en terug valt in dat leven wat hier als normaal en redelijk beschouwd wordt. Op reis kom je namelijk heel veel reizigers tegen. Je ontmoet ze in de bus, trein, in hostels en op het vliegveld. Je leert ze kennen tijdens tours, het werk of in bars tijdens een Happy Hour.
Hoe mooi mijn herinneren ook zijn, het doet evengoed pijn om ze opnieuw te beleven. Het jaar reizen werd er één tjokvol ervaringen, uitersten en intensiteit, een jaar waarin ik absoluut het allerbeste uit mezelf heb weten te halen. Meer dan waar ik nu nog toe in staat ben en soms is het contrast met het hier en nu simpelweg te groot.
Als ik toekomstig thuiskomers één tip mag geven wil ik zeggen dat ze best weken- tot maandenlang mogen niksen, ...tobben en twijfelen over een een volgende stap. Teruggaan naar je "oude leventje" is riskant, want het kan lastig blijken om je nieuwe ik een plek te geven. Je bent verandert. Je hebt kanten van jezelf leren kennen welke je niet voor mogelijk hield en vaardigheden ontwikkelt waar je de wereld mee aan kunt. Denk dus even honderd keer na voordat je bij je oude werkgever solliciteert, want ze zijn niet blij met je als jij er na twee maanden achterkomt dat het tóch maar niet is wat je voor ogen had. God, voor mij heeft het ook een heleboel voordelen gehad, hoor! Ik bedoel, ik zit in een leuk team, met een 36-urige werkweek kun je jezelf en je kribbe leuk onderhouden en bovendien heeft het mijn leven weer een richting gegeven. Maar toch ben ik de dagen tot 31 juli aan het aftellen! :)

Wat maakte mijn reis nu zó intens? Wat heeft er nu voor gezorgd dat elke dag nog in mijn geheugen geprent staat alsof het gisteren was? Is dit het feit dat ik er alleen naar toe ben gegaan, compleet op mezelf aangewezen was en niemand in de buurt had om rekening mee te houden? Was het de omgeving, die fantastische andere kant van de wereld waar er door niemand verwachtingen aan me gesteld werden? Waren het de mensen, de mentaliteit, de vrijheid? Of toch de natuur? Was het een combinatie van al het genoemde?
Ik mis het enorm! Het reizen, het simpelweg gaan en staan en het ontdekken van nieuwe plaatsen, culturen en, bovenal, verhalen van mensen from all over the world. Aan de andere kant besef ik dat ik het helemaal niet hoef te missen, want dat het straks in september gewoon weer gaat beginnen. Ik ga een studie volgen waarbij ik minimaal één keer naar het buitenland moet, waarin ik dag in dag uit bezig ben met mensen en culturen. Culturele Antropologie is een studie waarin je enorm veel creativiteit kwijt kunt. Je kunt je bezighouden met het inburgeringsbeleid in Nederland, met de mensenrechten in Afrika of je onderzoekt de rol van dans en muziek binnen Zuid-Amerika.

Een mens moet positief blijven. En mijn leventje in het hier en nu is anders, maar eigenlijk niet minder leuk of fijn. Joost en ik wonen namelijk samen. Samen! Eigenlijk woonden we al praktisch samen, omdat Joost het grote deel van de week bij mij in huis verbleef. De dag dat hij officieel bij me introk is 30 juni 2008. Ik kwam die middag terug uit België en diezelfde avond zijn we gaan eten bij de Mexicaan op het Stadhuisplein. Om het te vieren! Ik weet nog dat ik die eerste dag telkens een beetje moest lachen bij het idee van écht samenwonen. Het betekent écht samen een huis delen, dag in dag uit samen slapen en samen wakker worden en niet meer zomaar kunnen zeggen: vanavond even niet. Het betekent niet alleen gezelligheid en heel veel sweet love, maar ook het stellen van compromissen en bepaalde dingen los moeten kunnen laten. Maar die keus hebben we natuurlijk heel bewust gemaakt en het bevalt tot zover grandioos!
Joost is langzaamaan al zijn spullen een plekje gaan geven en nu alles eenmaal goed en wel ingedeeld is voelt het huisje evengoed als het zijne als het mijne. Heerlijk om elke ochtend samen wakker te worden, samen te rommelen en te kibbelen over muziek of tv tijdens het eten!
Ik ben helemaal stapelgek op mijn mannetje en ik wil voor altijd met hem samenzijn, ...of dat nu in Nederland is of aan de andere kant van de wereld! :)

<3!!!