Verpest door ruimdenkendheid

Een mooie dag vandaag. Het begon vanmorgen grauw en ik meen me te herinneren dat er regendruppels uit de lucht vielen toen ik op het punt stond om de fiets uit de schuur te pakken. Dat zou in ieder geval een goede verklaring geweest zijn waarom ik linea recta richting de bushalte aan de nabij gelegen Kaatsbaan gelopen ben.
Na een huisbezoekje, wat schrijf- en belafspraken en een moeizaam gesprek met een puber op het werk vond ik het mooi geweest voor de dag. De zon was inmiddels gaan schijnen en buiten leek alles veel interessanter te zijn dan binnen. Rond vier uur maakte ik dan ook mijn weg naar de stad, deed natuurlijk biologisch boodschappen bij De Groene Passage aan de Mariniersweg en besloot om nog een koffie te drinken bij Bagels & Beans. Dit doe ik dagelijks, in het weekend soms wel twee tot drie keer op een dag. Mijn dag is niet compleet zonder één echt heerlijke koffie in een cafétje. Lekker zitten, koffie bestellen en door het raam naar buiten kijken of een boekje doorbladeren. Ik kan mijn geluk niet op. Iedereen heeft zo zijn eigen genoegens, voor mij is dit er één. Ik schaam me dan ook niet om te vertellen dat ik zo ongeveer alle gezichten van de nabijgelegen koffiezaken in Rotterdam ken, of dat deze gezichten mij én mijn vaste recept evengoed kennen.

Goed, daar zat ik dan. Cappuccino voor mijn neus, boekje op tafel en de wereld aan me voorbij gaand. Ik kijk door het raam en heb een mooi zicht op het grote plein. Er is markt. Er gebeurt van alles, iedereen is druk, één en al bedrijvigheid.
Ik sla mijn tijdschrift over, de Psychologie, en mijn oog valt op een uitvergroot stuk tekst op pagina 49: Tijd voor jezelf zit niet in je agenda, maar in je mentaliteit. Het gaat niet om nietsdoen, maar om niets moeten. Ik lees het artikel twee keer en stop het tijdschrift van de leestafel (gelieve niet mee te nemen) in mijn tas. Een tijd geleden heb ik een discussie met iemand gevoerd over dit onderwerp. Ik denk dat veel mensen vandaag de dag vinden dat zij een te vol en hectisch bestaan leiden, te veel moeten en te weinig écht vrije, eigen tijd te besteden hebben. Je hoort mensen zo vaak zeggen dat ze "geen tijd hebben". Ik persoonlijk heb daar geen enkele last van, maar ik weet dat het leeft. Tijdens de discussie heb ik toen botweg en nogal kort door de bocht gesteld dat mensen in twee groepen te verdelen zijn: wel gestresst, niet gestresst. Ik geloof dat stress niet zozeer ontstaat door omgeving of diens factoren, maar door hoe iemand daar zelf mee omgaat. Kortom: het is de persoon zelf. Zoek stress op en gij zult vinden. Door veel van jezelf te verlangen, veel te willen en te (denken te) moeten maken we onszelf helemaal gek. Gek gemaakt door de media, door de verhalen van mensen om ons heen, willen we allemaal meedoen en met onze tijd meegaan, een zo actief en dynamisch mogelijk leven leiden, zoveel mogelijk doen in een zo kort mogelijke tijd. Werk, carrière, studeren, gezin, activiteiten ondernemen met je lief en je kids, sport, vrienden, reizen, cursussen, hobby's en uitgaan... We willen het allemaal hebben. En dan willen we er ook nog eens fantastisch uitzien en door iedereen aardig gevonden worden. Ik vraag me persoonlijk af wat het oplevert, of het een mens uiteindelijk echt voldaan en gelukkig maakt. Want serieus, als ik nu een vriendin bel om te vragen of ze vanavond, anders morgenavond, bij me wil komen eten krijg ik steevast een dag in de volgende week voorgesteld, en dan mag ik nog van geluk spreken. Alles gaat vandaag de dag volgens de agenda. Alles staat vast, lijkt al gepland te zijn en er komt steeds minder ruimte voor spontaniteit of gewoon even lekker helemaal niks.

Ik geloof er niet in, ik geloof dat een dergelijke manier van het inrichten van je leven ervoor zorgt dat de kwaliteit ervan geleidelijk aan steeds verder afneemt en dat je als persoon het risico loopt om je leeg en ongelukkig te gaan voelen. Want uiteindelijk beland je in een soort cirkel: je blijft doorgaan om je eigen tjokvolle leventje bij te kunnen benen en daardoor blijft je leventje altijd even tjokvol, zo niet voller. Maar we zijn allemaal doodsbang dat we straks op ons sterfbed liggen en denken: "goh, misschien heb ik niet ten volste geleefd, misschien heb ik niet alles uit mijn leven gehaald wat er in gezeten heeft. Had ik nu maar...". Maar de grap is dat het zo niet werkt. De truc zit 'm volgens mij in het leven voor het moment. Leven voor het moment en genieten van het moment. Hier en nu. Dus niet met je gedachten al bij de volgende afspraak zijn terwijl je bij je schoonmoeder op de bank een kop koffie drinkt, of tijdens een gezellige avond in de kroeg met vrienden vroeg naar huis gaan omdat morgen weer een drukke dag zal worden. Morgen komt vanzelf, hoe dan ook, maar nu komt nooit meer terug.

Ik kan een hele dag niksdoen en er enorm van genieten. Althans..., wat is niksdoen eigenlijk? Ik kan met een muziekje op de hele dag door de haven wandelen. Ik zit graag met een boekje op een terras, terwijl er eigenlijk andere dingen zijn waar ik voor ingeroosterd stond. Ik kan volledig lantefanteren en uiteindelijk terugkijken op een reuze leuke en fijne dag waarin ik geen van mijn verantwoordelijkheden genomen heb, maar wel heb genoten van mijn tijd. En dat is een zegen. Vrijheid. Het is een mentaliteit en deze zou verward kunnen worden met luiheid, onverschilligheid en desinteresse, maar in feite kan ik me gewoonweg niet meer vinden in onze heersende opvattingen, over wat moet of zou moeten. In feite wil ik niet meer mee met de stroom en dit tempo. Ik leef mijn eigen leven en ontwikkel mijn eigen prioriteiten en ideeën, mijn eigen, soms afwijkende, opvattingen over ons wereldje. Ik heb me een tijdlang afgevraagd wat er mis met mij is en nog vraag ik me af of ik ooit in staat zal zijn om naar behoren te functioneren binnen de maatstaven van de Nederlandse maatschappij. Eigenlijk denk ik dat ik altijd al zo geweest ben, maar me voorheen meer gedroeg naar de rollen die me werden toegeschoven. Braaf doen wat er van je verwacht wordt (zoals iedereen dat doet, daar ben ik van overtuigd). Ik geloof dat ik gewoon te veel weet, mijn horizon ben gaan verbreden en teveel ben gaan (in)zien.
En wanneer je breed kijkt geloof je op den duur niet meer in één systeem.
Verpest door ruimdenkendheid! ;-)